Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 5/2023/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 23 lutego 2023 r.
Prof. dr hab. inż. Marek Opielak ukończył studia inżynierskie na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie w roku 1974, zaś w roku 1976 – studia magisterskie na Wydziale Techniki Rolniczej ówczesnej Akademii Rolniczej w Lublinie. Następnie rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w WSInż. w Lublinie i w roku 1980 uzyskał stopień doktora nauk technicznych. W roku 1997 prof. M. Opielak obronił habilitację, zaś w 2003 r. uzyskał tytuł naukowy profesora.
Prof. M. Opielak całe swoje życie zawodowe związał z Politechniką Lubelską i Wydziałem Mechanicznym. W latach 2002-2008 sprawował funkcję prorektora ds. ogólnych, a w latach 2008-2012 był rektorem Politechniki Lubelskiej.
Prof. M. Opielak przez wiele lat był członkiem Senatu Politechniki Lubelskiej, a także członkiem Rady Wydziału Mechanicznego. Brał udział w pracach wielu komisji uczelnianych i wydziałowych.
W latach 2000-2011 Profesor kierował Katedrą Maszyn Przemysłu Spożywczego, przekształconą w 2004 r. w Katedrę Inżynierii Procesowej, Spożywczej i Ekotechniki. Podczas pracy na Uczelni inicjował powstanie nowych kierunków studiów, w tym podyplomowych oraz utworzenie nowoczesnej bazy laboratoryjnej. Między innymi dzięki staraniom rektora prof. M. Opielaka możliwe było powstanie i częściowe wyposażenie budynku Centrum Innowacji i Zaawansowanych Technologii, rozbudowa Wydziału Budownictwa i Architektury oraz przeprowadzenie gruntownego remontu Wydziału Mechanicznego.
W latach 2002-2005 prof. M. Opielak pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Naukowo-Technicznego Towarzystwa Eksploatacyjnego, a w latach 2004-2005 był wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Inżynierii i Techniki Przemysłu Spożywczego „SPOMASZ”.
Prof. M. Opielak jest członkiem rad programowych krajowych i zagranicznych czasopism naukowych, członkiem Komitetu Techniki Rolniczej PAN, członkiem kilku Komisji Lubelskiego Oddziału PAN i Lubelskiego Towarzystwa Naukowego; współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi i akademickimi w Polsce i za granicą.
Prof. M. Opielak był promotorem 4 rozpraw doktorskich i ok. 250 prac dyplomowych. Jest autorem około 50 recenzji dorobku naukowego, w tym 16 rozpraw doktorskich, 14 habilitacyjnych i 17 wniosków o nadanie tytułu profesora; był także promotorem dwóch wniosków o nadanie godności doktora honoris causa i recenzentem jednego takiego wniosku. Ponadto Profesor był recenzentem szeregu publikacji naukowych i zasiadał w komitetach naukowych wielu konferencji, zarówno krajowych, jak i zagranicznych.
Jest autorem bądź współautorem ok. 250 publikacji (w tym 18 monografii i książek) oraz 12 patentów i wzorów użytkowych.
Profesor był przewodniczącym Rady Nadzorczej Lubelskiego Parku Naukowo-Technologicznego, a także członkiem Rady Nadzorczej Portu Lotniczego w Lublinie. Jest też rzeczoznawcą SIMP i biegłym Sądu Wojewódzkiego w Lublinie w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego.
Profesor jest doktorem honoris causa dwóch uniwersytetów: Uniwersytetu im. Iwana Franki w Drohobyczu oraz Sumskiego Uniwersytetu Państwowego. Ma także tytuł honorowego profesora Winnickiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego i Białoruskiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego w Mińsku (po inwazji Rosji na Ukrainę Profesor zrzekł się tej godności).
Prof. M. Opielak był wielokrotnie wyróżniany licznymi nagrodami i odznaczeniami państwowymi, między innymi został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Złotą Honorową Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 4/2023/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 23 lutego 2023 r.
Prof. dr hab. inż. Józef Kuczmaszewski jest absolwentem Wydziału Mechanicznego Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Lublinie. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1981 r. na Wydziale Budowy Maszyn i Lotnictwa Politechniki Rzeszowskiej. Habilitację uzyskał w 1996 r. na Wydziale Budowy Maszyn i Zarządzania Politechniki Poznańskiej. Tytuł profesora nauk technicznych uzyskał w 2007 r. Aktywność zawodowa Profesora związana jest z Politechniką Lubelską, w której sprawował funkcje: prodziekana Wydziału Mechanicznego (1993-1999), kierownika Katedry Obróbki Ubytkowej, od 2012 r. Katedry Podstaw Inżynierii Produkcji (2000-2020), wieloletniego członka Senatu, rektora Politechniki Lubelskiej (2002-2008).
Prof. Józef Kuczmaszewski specjalizuje się w obszarze konstrukcji i technologii połączeń klejowych materiałów konstrukcyjnych, zwłaszcza dla przemysłu lotniczego. Jest autorem pierwszego w Polsce skryptu dydaktycznego dotyczącego klejenia śmigłowców. Utworzył i rozwinął w Politechnice Lubelskiej znaną w Polsce i poza jej granicami szkołę naukową w zakresie technologii kształtowania stanu energetycznego warstwy wierzchniej materiałów konstrukcyjnych. Obszar zainteresowań naukowych Profesora dotyczy także obróbki skrawaniem stopów lekkich, zwłaszcza stopów aluminium i magnezu.
Z ważniejszych przykładów aktywności publicznej Profesora można wymienić funkcje: przewodniczącego Komitetu Inżynierii Produkcji PAN (od 2020), zastępcy przewodniczącego KIP PAN oraz członka Komitetu Budowy Maszyn PAN (2016-2019), przewodniczącego Rady Programowej Lubelskiego Klubu Biznesu (2008-2018), członka Rady Fundacji Rektorów Polskich (2009-2022), wiceprzewod-niczącego Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (2005-2008), członka Komisji Inżynierii Powierzchni Oddziału PAN w Poznaniu, członka Komisji Nauk Inżynieryjno-Technicznych Oddziału PAN w Lublinie, członka rzeczywistego Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, członka wielu komitetów naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych, członka: Rady Naukowej 700-lecia Lublina przy Prezydencie Miasta Lublin, Akademii Inżynierskiej w Polsce, Rady Społecznej Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Lublinie (2 kadencje, do 2022 r.) oraz członka założyciela Lubelskiego Klastra Zaawansowanych Technologii Lotniczych.
Prof. J. Kuczmaszewski był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany m.in.: Nagrodą MNiSW za osiągnięcia w pracy organizacyjnej (6-krotnie), Nagrodą MEiN za całokształt dorobku zawodowego, licznymi Nagrodami Rektora Politechniki Lubelskiej, Medalem „Zasłużony dla Politechniki Lubelskiej”, Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice”, Medalem „Zasłużony dla Województwa Lubelskiego”, Medalem Wojewody Lubelskiego, Medalem Prezydenta Miasta Lublin, Medalem 700-lecia Lublina, Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Srebrną Honorową Odznaką NOT, Złotą Honorową Odznaką SIMP. W 2022 r. Politechnika Krakowska nadała prof. J. Kuczmaszewskiemu godność doktora honoris causa.
Profesor był promotorem w 11 przewodach doktorskich (2 zakończone wyróżnieniem), a kolejne 2 przewody doktorskie pod Jego kierunkiem są w toku. Jest autorem lub współautorem: 10 opracowań monograficznych, 115 publikacji w czasopismach naukowych, 116 prac opublikowanych w materiałach z krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych.
Prof. J. Kuczmaszewski był recenzentem 40 rozpraw doktorskich, 26 książek, 37 rozpraw habilitacyjnych, 15 wniosków w postępo-waniach profesorskich. Kierował 10 projektami realizowanymi z instytucjami naukowymi i przedsiębiorstwami. Jest współautorem 9 patentów (1 w USA) i 2 wzorów użytkowych.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 36/2022/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 24 listopada 2022 r.
Prof. dr hab. inż. Marian Kwietniewski ukończył studia w roku 1976 na Wydziale Inżynierii Sanitarnej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1986 r., a stopień doktora habilitowanego w roku 1999 na Wydziale Inżynierii Środowiska tej uczelni. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w roku 2009.
Pracę zawodową rozpoczął tuż po ukończeniu studiów na Politechnice Warszawskiej, gdzie przez ostatnich 10 lat pełnił funkcję kierownika Zakładu Zaopatrzenia w Wodę i Odprowadzania Ścieków na Wydziale Instalacji Budowlanych, Hydrotechniki i Inżynierii Środowiska.
W latach 2003-2009 prof. Kwietniewski był zatrudniony w Politechnice Lubelskiej, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Wodociągów i Kanalizacji na tworzonym wówczas Wydziale Inżynierii Środowiska.
Główne obszary działalności naukowej prof. Mariana Kwietniewskiego obejmują interdyscyplinarne zagadnienia z zakresu: badania i oceny niezawodności, ryzyka i bezpieczeństwa systemów zaopatrzenia w wodę i kanalizacji; rozwiązań materiałowo-konstrukcyjnych do budowy i modernizacji systemów dystrybucji wody i kanalizacji; planowania systemów zaopatrzenia w wodę i kanalizacji; modelowania i monitorowania układów dystrybucji wody i sieci kanalizacyjnych; wtórnego zanieczyszczenia wody w sieciach wodociągowych oraz rozwoju Systemu Informacji Geograficznej w zarządzaniu systemami zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków.
Profesor jest autorem lub współautorem ponad 250 publikacji, w tym: 12 monografii i książek naukowych, 23 rozdziałów w monografiach, 25 artykułów w czasopismach o zasięgu międzynarodowym, 88 artykułów w czasopismach o zasięgu krajowym, 55 artykułów w materiałach konferencji międzynarodowych, 50 artykułów w materiałach konferencji krajowych oraz 36 referatów wygłoszonych, 14 redakcji monografii, a także 10 patentów (5 wyróżnionych na wystawach międzynarodowych) i 2 zgłoszeń patentowych (1 wyróżniony na wystawie międzynarodowej). Jest również autorem ponad 220 recenzji wydawniczych monografii, artykułów krajowych i zagranicznych, rozpraw doktorskich, habilitacyjnych i w postępowaniach o nadanie tytułu profesora.
Uzyskane efekty działalności naukowo-badawczej świadczą o wyjątkowych predyspozycjach zawodowych prof. Kwietniewskiego i plasują Go w rzędzie najlepszych krajowych specjalistów w zakresie niezawodności, zarządzania, monitorowania i modernizacji systemów dystrybucji wody i kanalizacji.
Jest uznanym autorytetem naukowym w Polsce i na świecie w obszarze zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków w dyscyplinie inżynieria środowiska, o czym świadczą m.in. funkcje: członka Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, a obecnie także członka Rady Doskonałości Naukowej. Profesor jest w tych organach jedynym w kraju reprezentantem środowiska naukowego w inżynierii środowiska. Pełni funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN i przez 3 kolejne kadencje pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Inżynierii Sanitarnej w tym Komitecie. Jest lub był członkiem: International Water Association (IWA), Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych, Komisji ds. Bezpieczeństwa Zdrowotnego Wody przy Radzie Sanitarno-Epidemiologicznej Głównego Inspektora Sanitarnego Kraju oraz Zespołu Ekspertów Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Ponadto jest członkiem Rad Programowych i Redakcyjnych wielu czasopism krajowych i zagranicznych.
Prof. Marian Kwietniewski jest twórcą dobrze funkcjonującej szkoły naukowej w zakresie podstaw teoretycznych i metod wspomagania procesu nowoczesnej eksploatacji systemów zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków w dyscyplinie naukowej inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka.
Za swoją działalność prof. Kwietniewski był wielokrotnie wyróżniany nagrodami naukowymi, dydaktycznymi i organizacyjnymi Rektora Politechniki Warszawskiej, a także odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej – najwyższym nauczycielskim wyróżnieniem dydaktycznym.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 33/2020/VI Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 12 maja 2022 r.
Prof. dr hab. Ewa Bożenna Bojar – Lublinianka. Naukowiec. Organizator. Społecznik. Przez 50 lat swojej pracy zawodowej w Politechnice Lubelskiej pełniła wiele ważnych funkcji organizacyjnych – prodziekana ds. kształcenia Wydziału Zarządzania i Podstaw Techniki (1993-1999), prorektora ds. nauki (1999-2002) oraz dziekana Wydziału Zarządzania (2008-2016). Przez 20 lat była kierownikiem Katedry Ekonomii i Zarządzania Gospodarką. Od 1994 roku kierowała polsko-amerykańskim projektem podyplomowych studiów menedżerskich, realizowanym we współpracy z University of Illinois at Urbana-Champaign oraz University of Minnesota in Minneapolis (PSM i MBA).
Zainteresowania naukowe profesor Ewy Bojar ewoluowały od mikroekonomicznej problematyki finansowej i efektowności gospodarowania w przedsiębiorstwach, w kierunku mezo- i makroekonomicznych zagadnień związanych z transformacją gospodarki narodowej, rynkiem pracy, inwestycjami zagranicznymi i zrównoważonym rozwojem. Szczególnie ważny nurt Jej zainteresowań badawczych stanowi problematyka skoncentrowana wokół zagadnień regionalnych – przywództwa, racjonalizacji rozwoju sieci i klastrów na poziomie organizacji oraz regionów gospodarczych, mechanizmów i instrumentów wspomagających współpracę nauka-biznes-władza. W swoich pracach profesor Ewa Bojar koncentruje się na walorach i możliwościach Polski, a szczególnie regionu lubelskiego, zarówno w aspekcie ekonomicznym, naukowym oraz kulturalnym. Autorka ponad 200 publikacji krajowych i zagranicznych w obszarze ekonomii i nauk o zarządzaniu. Współpraca z ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą, współorganizacja oraz udział w licznych konferencjach naukowych, udział w projektach badawczych, stażach naukowych, jak również współpraca z przedsiębiorstwami i władzami regionu pozwoliły na uzyskanie znaczących efektów badawczych oraz uznania ich wagi w świecie nauki i praktyki gospodarczej. Bogate doświadczenie wynikające z kooperacji z ośrodkami naukowymi z: Polski, Japonii, Rumunii, Portugalii, Hiszpanii, Kandy, Turcji, Chin, Australii, Brazylii i Islandii zaowocowały realizacją wspólnych projektów badawczych oraz publikacjami o zasięgu międzynarodowym: Cluster. Politics. Management. Good clustering practices in the world, Small Business Leverage of Economic Development, Foreign Direct Investment in the XXI Century in Less-Developed Region.
Profesor Ewa Bojar jest uznanym mentorem studentów, pracowników naukowych i praktyków gospodarczych. Wypromowała 9 doktorów, przyczyniła się do wykształcenia ponad 3000 menadżerów, setek magistrów, magistrów inżynierów i licencjatów. Założyciel i opiekun Koła Naukowego Menedżerów (KMN) na Wydziale Zarządzania Politechniki Lubelskiej, które w 2022 roku obchodzi Jubileusz 30-lecia. Propagatorka procesu edukacyjnej i badawczej internacjonalizacji Uczelni. Animatorka wielu przedsięwzięć naukowych i kulturalnych realizowanych wspólne ze studentami na rzecz społeczności akademickiej. Wraz ze studentami KNM od wielu lat realizuje projekt Kulturalny Inżynier, w ramach którego proponuje studentom i pracownikom Politechniki Lubelskiej udział w różnorodnych przedsięwzięciach kulturalnych. Z oferty tej dotychczas skorzystało ponad 5 tysięcy członków społeczności akademickiej Politechniki Lubelskiej. Dynamicznie rozwija również współpracę naukową z zagranicznymi uniwersytetami w ramach projektu pn. Most intelektualny. Jest zaangażowanym społecznikiem. Dała się poznać jako aktywny członek wielu organizacji społecznych naukowych i branżowych: ZHP, ZSP, PTE, TNOiK, LTN, KNOiZ, COPE, Asia-Pacyfic CEO Association i ERSA, w których pełniła zaszczytne funkcje.
Za wybitne zasługi w pracy zawodowej i społecznej profesor Ewa Bojar została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski (2005), Złotym Krzyżem Zasługi (1998), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2014). Za aktywność zawodową i społeczną na rzecz Regionu i Miasta została uhonorowana Medalem Wojewody Lubelskiego (1997, 2005, 2008, 2014), Medalem „Zasłużony dla Lubelszczyzny” (1988), Medalem Prezydenta Miasta Lublin (2010) i Medalem Prezydenta Miasta Lublin z okazji 700-lecia Miasta Lublin (2017). Aktywność profesor Ewy Bojar została wielokrotnie doceniona wyróżnieniami krajowych towarzystw naukowych. TNOiK uhonorowało Ją przyznaniem Medalu Karola Adamieckiego Zasłużonemu dla Nauk Organizacji i Zarządzania, a LTN za zasługi na rzecz integracji środowiska naukowego wyróżniło Ją zaszczytnym tytułem Pro Societate Scientiarum Lublinesi et Litterarum Merito. Za działalność dydaktyczną, naukową i organizacyjną wielokrotnie otrzymywała nagrody rektora Politechniki Lubelskiej. Dwukrotnie, w latach 1981 i 1994, Senat Politechniki Lubelskiej przyznał Jej Medal Za Zasługi dla Politechniki Lubelskiej.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 7/2021/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2021 r.
Prof. dr hab. inż. Waldemar Wójcik od 1975 roku pracuje na Wydziale Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej. Przez ponad 40 lat swojej kariery zawodowej pełnił wiele ważnych funkcji: prodziekana ds. kształcenia (1999-2005) oraz dziekana (2005-2012) Wydziału Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej, dyrektora Instytutu Informatyki PWSZ w Jarosławiu (2002-2007), Przewodniczącego Rady Nadzorczej Lubelskiego Parku Naukowo-Technologicznego sp. z o.o. (od 2003 r.), Dyrektora/ Kierownika Instytutu/Katedry Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Lubelskiej (2003-2020), a także Pełnomocnika Rektora ds. Programu Partnerstwa Wschodniego (od 2012 r.).
Pan Profesor w pracy zawsze angażował się na wielu płaszczyznach w działalność organizacyjną. Jest członkiem: Polskiego Komitetu Spalania, Polskiego Komitetu Optoelektroniki SEP, SPIE – The International Society For Optical Engineering, Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji, Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Stowarzyszenia Pomiarów, Automatyki i Robotyki POLSPAR. Przez dwie kadencje był członkiem Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN.
Członek rzeczywisty: Ukraińskiej Akademii Informatyki, Akademii Nauk Radioelektroniki Stosowanej Rosji, Ukrainy i Białorusi, Akademii Informatyzacji Kazachstanu, Ukraińskiej Akademii Metrologii, Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki w Salzburgu, Austria.
Jest członkiem Kolegium Redakcyjnego w 7 czasopismach zagranicznych oraz przewodniczącym Rady Programowo-Naukowej czasopisma „Informatyka Automatyka Pomiary w Gospodarce i Ochronie Środowiska”.
Profesor Wójcik jest aktywny naukowo w obszarze: diagnostyka i sterowanie procesów spalania i technologicznych, diagnostyka biomedyczna, systemy ekspertowe, cyfrowa analiza i przetwarzanie sygnałów, technika światłowodowa, czujniki elektroniczne i optoelektroniczne, ochrona informacji.
Jest współautorem 63 książek naukowych oraz ponad 500 artykułów (w tym 351 w bazie SCOPUS i 178 w JCR). Recenzował około 100 grantów Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, NCBiR, NCN oraz programów finansowanych ze środków Unii Europejskiej.
Był promotorem 38 obronionych doktoratów (w Polsce i za granicą). Brał udział w ponad 30 grantach w charakterze koordynatora, kierownika oraz głównego wykonawcy. Jest współautorem 8 patentów.
Profesor Wójcik otrzymał godność doktora honoris causa Instytutu Cybernetyki – Kijów, a także Profesora Honorowego Uniwersytetów Technicznych w: Winnicy, Chersoniu, Ust-Kamienogorsku, Tarazie i Dangarze oraz Uniwersytetu Medycznego w Winnicy.
Profesor znajduje się na prestiżowej liście TOP 2% najlepszych badaczy na świecie, których prace są najczęściej cytowane przez innych autorów. Zestawienie to obejmuje blisko 160 tysięcy naukowców z całego świata.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 67/2020/XII Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2021 r.
Prof. dr hab. inż. Leonard Runkiewicz obecnie pracuje na stanowisku profesora w Instytucie Techniki Budowlanej w Warszawie, w którym w przeszłości pełnił różne funkcje kierownicze. Z ITB związany jest główny dorobek naukowy Profesora Runkiewicza dotyczący m.in.: zasad oceny jakości, nośności i niezawodności konstrukcji inżynierskich, analiz i doskonalenia projektowania oraz zagadnień bezpieczeństwa, diagnostyki i badań konstrukcji budowlanych, w tym szczególnie badań nieniszczących.
Profesor jest wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu. W 1995 r. objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. Stopni i Awansów Naukowych w ITB, którą pełnił przez 20 lat. W latach 2008-2011 był wiceprzewodniczącym, a w latach 2015-2017 przewodniczącym Rady Naukowej ITB.
Profesor należy do pionierów wprowadzających i rozwijających metody nieniszczące w budownictwie polskim. Współpracował przy organizacji VII Światowego Kongresu Badań Nieniszczących w 1973 r. w Warszawie i VIII Kongresu Badań Nieniszczących w Moskwie, a także trzech Krajowych Sympozjów Badań Nieniszczących w Budownictwie (organizatorami byli Instytut Techniki Budowlanej i Politechnika Wrocławska) oraz ponad 40 corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących.
Profesor był głównym prowadzącym ponad 150 tematów badawczych oraz ponad 80 prac naukowo-badawczych, 10 projektów norm, a także około 40 wytycznych lub instrukcji wykonania i odbioru robót budowlanych. Wykaz prac naukowych i publikacji Profesora obejmuje ponad 600 pozycji, w tym monografie i rozprawy (około 40), artykuły i referaty naukowe (około 400) oraz podręczniki i skrypty (ponad 10).
Oprócz prac w ITB Profesor brał udział w działalności: Grup Roboczych CEN, RILEM, Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Komisji Normalizacyjnych PKN, PZITB, Komitetu Rzeczoznawstwa Budowlanego i innych. Był promotorem w 10 przewodach doktorskich, ponad 240 prac dyplomowych, recenzentem 12 habilitacji (w tym 1 w Politechnice Lubelskiej), ponad 20 prac doktorskich (w tym 5 w Politechnice Lubelskiej). Jednocześnie z pracą w ITB prowadził wykłady, seminaria, także w Politechnice Lubelskiej (obecnie Wydział Budownictwa i Architektury).
O uznaniu dla dorobku naukowego, naukowo-technicznego świadczą liczne odznaczenia i wyróżnienia Profesora Runkiewicza, a wśród nich: Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 100-lecia Odzyskania Niepodległości.
Otrzymał także liczne nagrody państwowe, resortowe, uczelniane, związkowe i stowarzyszeniowe oraz wielu organizacji zawodowych i społecznych, w tym: Złotą Odznakę z Diamentem PZITB, Złotą Odznakę za Zasługi dla Warszawy oraz Złotą Honorową Odznakę NOT. Krajowy Zjazd Delegatów PZITB w Szczecinie nadał Profesorowi w 2012 r. najwyższe wyróżnienie – godność członka honorowego PZITB.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 5/2020/II Senatu Politechniki Lubelskiej.
Prof. Viktor Moshynsky jest wybitnym naukowcem Ukrainy, którego zainteresowania koncentrują się wokół zagadnień związanych z szeroko rozumianym wpływem antropogenicznym na systemy naturalne, oceną stanu systemów naturalnych, monitoringiem środowiska, inżynierią środowiska, modelowaniem matematycznym w rolnictwie i ochronie przyrody, zarządzaniem w rolnictwie oraz oceną stanu, prognozowaniem i gospodarowaniem rekultywacją terenów. Jest autorem i współautorem ponad 170 prac naukowych. Pełni rolę promotora w trzech realizowanych przewodach doktorskich oraz w dwóch zakończonych. Brał udział, jako ekspert oraz kierownik, w wielu międzynarodowych projektach naukowo-badawczych z zakresu zarządzania zasobami naturalnymi.
Jest członkiem rad do spraw obron prac doktorskich i habilitacyjnych Instytutu Inżynierii Wodnej i Melioracji Narodowej Akademii Nauk Ukrainy, członkiem Rady Naukowej Narodowej Akademii Nauk Ukrainy oraz członkiem Ukraińskiej Akademii Nauk. Za swoją działalność naukową i organizacyjną był wielokrotnie nagradzany, m.in. dwukrotnie Certyfikatem Honorowym (Odznaką Honorową) Rady Najwyższej Ukrainy, a także tytułem „Honorowy Pracownik Edukacji Ukrainy”.
Od 2014 r. pełni funkcję rektora Narodowego Uniwersytetu Gospodarki Wodnej i Zarządzania Zasobami Naturalnymi w Równem na Ukrainie. Od momentu objęcia tej funkcji wspierał i stymulował współpracę między naszymi uczelniami. Dzięki Jego osobistemu zaangażowaniu z powodzeniem realizowane są programy podwójnego dyplomu, staży pracowniczych, semestralnej wymiany studentów studiów I stopnia (tzw. Lublin Technical Erasmus – LTE) oraz wyjazdy w ramach programu Erasmus+. Do końca roku 2019 w programie podwójnego dyplomu wzięło udział blisko 80 studentów (30% wszystkich studiujących wg. tego programu). W programie staży pracowniczych uczestniczyło 35 pracowników naukowo-badawczych. W najnowszym programie Lubelskiego Technicznego Erasmusa – 10 studentów.
Ponadto rozwijana jest współpraca naukowo-badawcza i dydaktyczna między naszymi uczelniami, której efektem są wspólne publikacje naukowe oraz podejmowane próby opracowania wspólnych projektów naukowych i dydaktycznych.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 4/2020/II Senatu Politechniki Lubelskiej.
Prof. Petro Yasniy jest wybitnym naukowcem Ukrainy, którego zainteresowania koncentrują się w zakresie problemów mechaniki ciał stałych odkształcalnych, diagnostyki wytrzymałości i trwałości materiałów. Wniósł znaczący wkład w rozwój podstaw teoretycznych i metod przewidywania wpływu historii obciążeń na wytrzymałość i trwałość pękniętych ciał przy odkształceniu quasi-statycznym i zmęczeniu, uwzględniając zmiany właściwości mechanicznych materiałów podczas pracy. Opracował kryterium przemieszczenia pęknięcia w oparciu o uszkodzenia krytyczne. Pod jego kierownictwem opracowano nową metodologię diagnozowania stanu technicznego powierzchni części pracujących urządzeń metalurgicznych. Z sukcesami prowadzi działalność naukową i organizacyjną w tej dziedzinie materiałoznawstwa, przygotowuje kadrę naukową.
Jest autorem i współautorem ponad 300 prac naukowych (w tym 6 monografii i 15 patentów). Pełnił rolę promotora w jednym postępowaniu habilitacyjnym, piętnastu zakończonych przewodach doktorskich. Od 2017 roku jest członkiem-korespondentem Narodowej Akademii Nauk Ukrainy w Dziale Problemów Fizycznych i Technicznych Inżynierii Materiałowej. Jest członkiem wielu gremiów o charakterze naukowym i technicznym, w tym również komitetów redakcyjnych czasopism z zakresu mechaniki, a także specjalizowanej rady do spraw obrony prac doktorskich i habilitacyjnych w specjalności mechanika odkształcalnych ciał stałych.
Za swoją działalność naukową i organizacyjną był wielokrotnie wyróżniany, m.in. tytułami Honorowy Pracownik Nauki i Technologii Ukrainy (2006), Laureat Państwowej Nagrody Ukrainy w Nauce i Technologii (2012), Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Shobit (Merut, Indie, 2010) i Tadżyckiego Instytutu Technologicznego (Dushanbe, 2010).
Od 2007 r. pełni funkcję rektora Tarnopolskiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego im. Iwana Puluja w Tarnopolu na Ukrainie.
Od 2013 r. inicjował oraz aktywnie wspierał współpracę między naszymi uczelniami. Wymiernymi efektami tej współpracy są:
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2020/I Senatu Politechniki Lubelskiej.
Senat Politechniki Lubelskiej nadał tytuł Honorowego Profesora Politechniki Lubelskiej prof. dr. hab. inż. Andrzejowi Nafalskiemu za zaangażowanie w rozwój potencjału naukowego i dydaktycznego Wydziału Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej, a także osobisty wkład w organizację Zakładu Informatyki na Wydziale Elektrycznym oraz Akademickiego Chóru Politechniki Lubelskiej.
Prof. dr hab. inż. Andrzej Lucjan Nafalski urodził się 26 października 1948 r. w Lublinie. Absolwent Politechniki Lubelskiej z 1970 i Politechniki Warszawskiej - magisterium (1972), doktorat (1978) i habilitacja (1989). W 2014 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. 22 lata pracował w Politechnice Lubelskiej i kolejne ponad 22 lata
w Australii. W Politechnice Lubelskiej pracował jako asystent, starszy asystent, adiunkt, docent a od 1990 r. jako profesor PL; najdłużej związany był z Katedrą Podstaw Elektrotechniki. Był pełnomocnikiem Rektora ds. Komputeryzacji Uczelni oraz dyrektorem Ośrodka Obliczeniowego Politechniki Lubelskiej. W 1989 roku powierzono mu organizację Zakładu Informatyki. Kierował wyposażaniem pomieszczeń w niezbędne urządzenia do prowadzenia dydaktyki i badań naukowych. Powstały wówczas dwa laboratoria dydaktyczne pracujące w sieci ArcNet z oprogramowaniem Netware oraz, finansowane przez program TEMPUS, laboratorium komputerowego wspomagania projektowania w systemie Unix, ówcześnie jedno z najnowocześniejszych na polskich uczelniach. Zakład wyposażony został w niezbędny sprzęt komputerowy i urządzenia peryferyjne do prowadzenia badań naukowych. Pod względem naukowym skonsolidował zespół Zakładu Informatyki wokół tematyki badawczej związanej z pomiarami wspomaganymi mikrokomputerem, a ogólniej z tematyki - inżynierskie zastosowania informatyki. Od 1992r pracował w Australii. Początkowo w Perth na uniwersytecie technicznym Curtin przez 1,5 roku, a następnie w Adelajdzie na Uniwersytecie South Australia, w którym ponad 22 lat pracował jako profesor inżynierii elektrycznej, a przez 13 lat był dziekanem School of Electrical and Information Engineering. Kierował ponad 40 projektami o wartości przekraczającej 7 mln dolarów Odbył wiele staży naukowych, począwszy od rocznego stażu w Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu w Instytucie Maszyn Elektrycznych (1975 – 1976), poprzez 2,5 roczny staż w Kanazawa University w Japonii (1980-1982), staże w Cardiff University i w Physikalisch - Technische Bundestalt w Braunschweigu. Autor układu pomiarowego stratności szkieł metalicznych przy użyciu polowo skompensowanego testera pojedynczych pasków materiałów - zwanego testerem pasków Nafalskiego. Był współinicjatorem nawiązania współpracy Politechniki Lubelskiej z uniwersytetem Kanazawa w Japonii. Dzięki tej inicjatywie w okresie ostatnich 36 lat od podpisania tej umowy kilkudziesięciu pracowników i studentów Wydziału Elektrotechniki i Infornatyki PL odbyło staże naukowe krótko i długoterminowe w uniwersytecie Kanazawa. Na szczególne podkreślenie zasługuje międzynarodowa kariera naukowa profesora Nafalskiego. Jako profesor wizytujący wykładał w Stanach Zjednoczonych (Massachusetts Institute of Technology, Cambridge, New York City), Kanadzie (Toronto, Montreal, Calgary), Francji (Rouen), Japonii (Kanazawa, Kioto, Fukuoka) i kilkukrotnie na macierzystej uczelni Politechnice Lubelskiej. Główne zainteresowania badawcze prof. Nafalskiego obejmują: elektromagnetyzm, materiały i techniki magnetyczne, pomiary komputerowe, technologie uczenia się, w tym zdalne laboratoria i nauczanie on-line, innowacje w edukacji inżynierskiej i naukowej, zastosowania IT w inżynierii i nauce oraz interakcja człowieka z komputerem. Jest autorem bądź współautorem: 39 rozpraw, monografii, skryptów, rozdziałów w książkach, również jako edytor, zestawów oprogramowania, 131 oryginalnych opublikowanych prac twórczych w czasopismach krajowych (45) i zagranicznych (86), 231 opublikowanych artykułów konferencyjnych, w tym 199 na konferencjach zagranicznych, 10 patentów i aplikacji patentowych. Wypromował 12 doktorów nauk technicznych, ponad 30 magistrów i kilkuset inżynierów, zarówno w Polsce jak i w Australii. Na uniwersytecie południowej Australii w Adelajdzie (UNISA) w latach 1994-2004 zrealizował łącznie jako wykonawca, bądź kierownik 50 projektów dydaktycznych na sumę ponad 255 000 $ australijskich, z których 9 dotyczyło zdalnych laboratoriów. Jest autorem książki „Remote Laboratories Developments in Electrical Engineering”. Był założycielem i solistą Akademickiego Chóru Politechniki Lubelskiej (1978- 1992), w którym sprawował również funkcję przewodniczącego Rady Artystycznej. Wielokrotnie nagradzany zarówno w Polsce, jak i w Australii. W Polsce odznaczony między innymi Brązowym Krzyżem Zasługi (1975) i Srebrną Odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1990), zaś w Australii wielokrotnie za doskonałość w innowacyjnym kształceniu inżynierów - ponad 20 wyróżnień i medali.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 57/2019/X Senatu Politechniki Lubelskiej.
Senat Politechniki Lubelskiej nadał tytuł Honorowego Profesora Politechniki Lubelskiej prof. dr. hab. inż. Pavlovowi Siergiyowi Volodymirovichowi za zaangażowanie w rozwój potencjału naukowego i dydaktycznego Wydziału Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej oraz osobisty wkład w organizację współpracy w ramach międzynarodowych studiów doktoranckich i programu podwójnego dyplomu na kierunkach elektrotechnika, informatyka i mechatronika.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 18/2019/VI Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2019 r.
Profesor Maksat Nuradilovich Kalimoldayev jest dyrektorem generalnym Instytutu Informacyjnych i Obliczeniowych Technologii Komitetu Nauki Ministerstwa Oświaty i Nauki Republiki Kazachstanu mieszczącego się w Ałmatach.
Profesor pełnił również funkcje:
Był współprzewodniczącym Międzynarodowego Azjatyckiego Seminarium pn. „Problemy optymalizacji złożonych systemów”.
W swoim dorobku Profesor posiada m.in.: publikację ponad 220 artykułów naukowych, 5 monografii oraz 5 podręczników akademickich. Jest autorem 1 patentu, 7 świadectw autorskich i promotorem 3 zakończonych przewodów habilitacyjnych oraz obronionych 16 doktoratów i 5 doktoratów habilitacyjnych.
Wielokrotnie nagradzany:
Współpraca z Politechniką Lubelską nawiązana została w 2013 r. z inicjatywy Profesora oraz Instytutu Elektroniki i Technik Informacyjnych. Efektem tej współpracy są m.in.:
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 4/2019/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2019 r.
Profesor Guomo Zhou jest kanclerzem Uniwersytetu Zhejiang A&F, prowadzi także Ośrodek Badawczy nad Sekwestracją Węgla przez Lasy. Od wielu lat bierze udział w badaniach nad mechanizmem sekwestracji węgla przez lasy, rozwojem technologii pochłaniania węgla, monitorowaniem i pomiarami reakcji lasów na zmiany klimatu.
Obecnie pełni m.in. funkcję wiceprzewodniczącego Oddziału Gospodarki Leśnej Chińskiego Stowarzyszenia Leśnictwa, członka Komitetu Poradnictwa Dydaktycznego przy Ministerstwie Edukacji, wiceprzewodniczącego Komitetu Ekspertów Prowincji Zhejiang ds. Zmian Klimatu, dyrektora Głównego Państwowego Laboratorium Leśnictwa Podzwrotnikowego (współzałożonego przez rząd Zhejiang), Głównego Laboratorium Obiegu Węgla w Ekosystemach Leśnych i Sekwestracji Węgla Prowincji Zhejiang oraz przewodniczącego głównego zespołu ds. innowacji naukowo-technologicznych.
Ponadto jest zasłużonym specjalistą z wybitnym wkładem na rzecz Prowincji Zhejiang. Jako ekspert w dziedzinie sekwestracji węgla przez ekosystemy leśne, przez dziesięć lat z rzędu zapraszany był do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu.
Przez lata prowadził ponad 30 projektów badawczych, z których trzy zostały wyróżnione Nagrodą Drugiego Stopnia w Dziedzinie Krajowego Postępu Naukowo-Technologicznego (zajmując kolejno pierwsze, drugie i czwarte miejsce), dwa otrzymały Nagrodę Pierwszego Stopnia Prowincji Zhejiang w Dziedzinie Postępu Naukowo-Technologicznego na rzecz regionu (oba zajęły pierwsze miejsce), zaś pięć projektów otrzymało Nagrodę Drugiego Stopnia Prowincji Zhejiang w Dziedzinie Postępu Naukowo-Technologicznego. Został także uhonorowany Nagrodą Drugiego Stopnia za Osiągnięcia Dydaktyczne oraz dwoma Nagrodami Pierwszego Stopnia za Wybitne Osiągnięcia Dydaktyczne w Prowincji Zhejiang.
Przez ostatnią dekadę kierował czterema projektami Natural Science Foundation of China (NSFC), projektem „Programu 973” oraz dwoma projektami „Programu 948”. Opublikował ponad 260 artykułów w „Agricultural and Forest Meteorology”, „Forest Ecology and Management”, IEEE TGRS, „Energy, Science of Total Environment”, „Journal of Environmental Management”, „Science China” oraz w innych Chińskich i międzynarodowych czasopismach naukowych, z których ponad 130 znajduje się w Science Citation Index (SCI). Jest autorem siedmiu monografii o tematyce naukowo-technologicznej, uzyskał również 10 patentów krajowych.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 3/2019/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2019 r.
Profesor Tatiana Čorejová urodziła się w lutym 1959 r. w Trenčinie na Słowacji. Jest profesorem ekonomii koncentrującym się na zagadnieniach zarządzania systemami sieciowymi w transporcie i komunikacji. Obecnie Profesor pracuje w Departamencie Łączności na Wydziale Eksploatacji i Ekonomiki Transportu i Komunikacji Uniwersytetu Żylińskiego.
W Wyższej Szkole Transportu i Łączności w Żylinie w 1982 r. otrzymała tytuł inżyniera, a w 1990 r. stopień doktora. Od 1984 do 1986 r. pracowała w Badawczym Instytucie Komunikacji w Pradze. W 1989 r. została zatrudniona w Instytucie Rozwoju Komunikacji, natomiast od 1990-1992 r. pracowała na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Żylińskiego. W roku 1993 rozpoczęła pracę na Wydziale Eksploatacji i Ekonomiki Transportu i Komunikacji, gdzie w latach 1994-1996 r. pełniła funkcję prodziekana ds. studenckich, a w latach 1996-1999 ds. nauki. Następnie w latach 1999-2002 kierowała Departamentem Łączności, a od 2002 r. do 2010 r. była dziekanem Wydziału Eksploatacji i Ekonomiki Transportu i Komunikacji. Na lata 2010-2018 Pani Profesor powierzono funkcję rektora Uniwersytetu Żylińskiego.
Działalność naukowa, pedagogiczna i wydawnicza koncentruje się na rozwoju technologicznym procesów produkcji; zarządzaniem przemysłem oraz zasobami ludzkimi; monitorowaniu i definiowaniu trendów w systemach sieciowych; modelowaniu popytu według charakterystyki podaży, struktury rynku i struktury gospodarki; optymalizacji i racjonalizacji sieci i usług pocztowych, w tym na wdrożeniu zasobów obliczeniowych, systemów wspomagania decyzji na poszczególnych etapach poczty elektronicznej; ocenie środowiska biznesowego obejmującej diagnostykę procedur technologicznych; badaniach klastrów sektorowych firm i wiedzy dotyczącej procesów sieciowych w zjawisku globalnego rozwoju technologii informacyjnych i komunikacyjnych oraz transportu na poziomie regionalnym w oparciu o lokalną gospodarkę opartą na wiedzy i gospodarce kreatywnej.
Profesor Čorejová jest laureatem nagrody prof. F. J. Gerstnera (ČVUT Praga), doktorem honoris causa (Todor Kableshkov University of Transport Sofia, Bulharsko), profesorem honorowym (Ningbo University of Technology, China), laureatem nagrody Junior Achievement Slovakia Award za wspieranie rozwoju i upowszechnianie filozofii programów JA oraz wdrażanie programu Enterprise Entrepreneurship na Uniwersytecie. Jest laureatką samorządu regionu Zilina za długoterminowy wkład w szkolnictwo wyższe na Słowacji, wsparcie nauki i badań oraz aktywny rozwój Uniwersytetu Żylińskiego, a także jest członkiem Komitetu ds. Rozwoju Technologicznego i Innowacji w Komitecie Rady Narodowej Republiki Słowackiej ds. Gospodarczych.
Działalność wydawnicza jest obszerna – napisała ponad 300 artykułów i książek, a wyniki jej prac zostały opublikowane zarówno w kraju, jak i za granicą, na konferencjach naukowych i seminariach.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 10/2018/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2018 r.
Profesor w Instytucie Środowiska Miejskiego, Chińskiej Akademii Nauk. Professor Yongguan (Yong-Guan) Zhu, jest profesorem biogeochemii, gleboznawstwa i pedobiologii oraz Dyrektorem Generalnym Instytutu Środowiska Miejskiego Chińskiej Akademii Nauk (CAS). Zajmuje się biogeochemią biogenów, metali i nowych substancji zanieczyszczających (takich jak antybiotyki i geny odporności na antybiotyki). Profesor Zhu jest ekspertem w dziedzinie wielkoskalowego i multidyscyplinarnego podejścia do problematyki związanej ze środowiskiem i glebami. Przed powrotem do Chin w 2002 r., w latach 1994-1995 był pracownikiem naukowym na Królewskim Uniwersytecie w Belfaście (wspieranym przez Towarzystwo Królewskie w Londynie) oraz pracownikiem naukowym posiadającym stopień doktora na Uniwersytecie w Adelaide, Australia (1998-2002). Uzyskał stopień licencjata na Uniwersytecie Rolniczym Zhejiang w 1989 r., stopień magistra w Chińskiej Akademii Nauk w 1992 oraz stopień doktora w londyńskim Imperial College w 1998 r. Dr Zhu jest obecnie redaktorem naczelnym Environmental Technology & Innovation (Elsevier), zastępcą redaktora Environment International (Elsevier) oraz członkiem komitetu redakcyjnego kilku innych czasopism międzynarodowych. Jest członkiem komitetu naukowego programu ICSU Human Health and Wellbeing in Changing Urban Environment (dotyczącego ludzkiego zdrowia i dobrego samopoczucia w zmieniającym się środowisku miejskim) i przez dziewięć lat był członkiem Grupy Doradczej ds. Wykorzystania Energii Nuklearnej przy Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (2004-2012). Profesor Zhu jest laureatem wielu międzynarodowych i krajowych nagród, między innymi Nagrody Naukowej w dziedzinie Nauk Rolniczych (TWAS Science Award for Agricultural Science) w 2013 r. oraz Narodowej Nagrody w dziedzinie Nauk Przyrodniczych (National Natural Science Award) w 2009 r. Jest członkiem AAAS (America Association for the Advancement of Science). Profesor Zhu opublikował ponad 300 artykułów (wśród nich 16 często cytowanych prac opublikowanych w ciągu ostatnich 10 lat) w międzynarodowych czasopismach (takich jak Science, PNAS, Nature Microbiology, Nature Plants). Jego publikacje osiągnęły wynik 15,000 cytowań (Web of Science) oraz Indeks Hirscha 69. W latach 2016 i 2017 został wyróżniony przez Web of Science jako często cytowany naukowiec (Highly Cited Researcher).
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 9/2018/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2018 r.
Profesor Yibin Ying, Rektor Uniwersytetu Zhejiang, Profesor College of Biosystems Engineering and Food Sciences, Uniwersytet Zhejiang, Chiny. Profesor Yibin Ying urodził się w marcu 1964 r. w Ninghai, w prowincji Zhejiang w Chinach. W 1984 r. otrzymał stopień licencjata na Uniwersytecie Jiangsu, stopień magistra w 1989 r. na Uniwersytecie Rolniczym Zhejiang oraz stopień doktora w 1999 r. na Północno-Wschodnim Uniwersytecie Rolniczym w Harbin. Od sierpnia 1984 do września 1986 r. pracował na Wydziale Inżynierii Mechanicznej Uniwersytetu Jiangsu. W sierpniu 1989 r. został zatrudniony na Wydziale Inżynierii Rolniczej Uniwersytetu Rolniczego Zhejiang. Od stycznia 1995 r. pełnił funkcję Prodziekana i Dziekana Wydziału Inżynierii Rolniczej na Uniwersytecie Rolniczym Zhejiang, Prodziekana Wydział Inżynierii Biosystemów i Nauk o Żywieniu, Prodziekana Wydziału Rolniczo-Przyrodniczego oraz Prodziekana Chu Kochen Honors College na Uniwersytecie Zheijang. W październiku został mianowany Prorektorem Uniwersytetu Zhejiang. Od kwietnia 2014 do kwietnia 2016 r. pełnił funkcję Prodziekana Międzynarodowego Kampusu na Uniwersytecie Zheijang. Od czerwca 2015 do sierpnia 2016 r. piastował stanowisko Prorektora Uniwersytetu Zheijang. Od kwietnia 2017 r. pełni funkcję Rektora Uniwersytetu Zheijang.
Zainteresowania naukowe dr Yinga skupiają się na nieinwazyjnych technologiach czujników do oceny jakości i bezpieczeństwa produktów rolniczych oraz robotach funkcjonujących w systemach bioprodukcji. Jest laureatem nagrody Cheung Kong, nagrody za osiągnięcia dydaktyczne (National Excellent Professor) oraz zdobywcą grantu dla młodych pracowników naukowych (Natural Science Funds for Distinguished Young Scholar). Otrzymał Narodowe Nagrody Pierwszego Stopnia za Osiągnięcia Dydaktyczne (the First Prize of National Award for Teaching Achievement) w 2009 i 2014 r., a także Nagrodę Narodową Drugiego Stopnia w Dziedzinie Wynalazków Technologicznych (the Second Prize of National Award for Technological Invention) w 2008 r. Był doradcą ds. nominacji do Narodowej Nagrody za wyróżniającą się Rozprawę Doktorską w 2009 r. (National Excellent Doctoral Dissertation Award) oraz doradcą ds. trzech innych nominacji w latach 2008, 2010 oraz 2011. W 2014 r., jako pierwszy Chińczyk został uhonorowany przez stowarzyszenie AOC (Association of Overseas Chinese Agricultural, Biological, and Food Engineers) nagrodą za osiągnięcia zawodowe (AOC Distinguished Career Award) oraz członkostwem.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2018/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2018 r.
Prof. dr hab. inż. dr h.c. Klaudiusz Lenik urodził 28 lutego 1943 roku w Hrubieszowie. Studia w Wydziale Mechanicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach ukończył w roku 1967. Pracę zawodową rozpoczął jako Główny Technolog w Wydziale Kuźni oraz Prasowni Huty 1-go Maja. W roku 1971 ukończył studia podyplomowe w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach na kierunku Ekonomia o specjalności handel zagraniczny. Następnie od października 1971 roku rozpoczął pracę jako starszy asystent w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie. Pracę doktorską obronił w roku 1980, stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1992, a tytuł naukowy profesora w 2007.
Czterokrotnie pełnił funkcję dziekana: Wydziału Zarządzania i Podstaw Techniki oraz Wydziału Podstaw Techniki. Od 1991 roku pełni funkcję kierownika Katedry Podstaw Techniki (KPT). Przez 25 lat był członkiem Senatu PL oraz wielu komisji senackich i wydziałowych. W latach 2004-2007 pełnił także funkcję Rektora Wyższej Inżynierskiej Szkoły Przedsiębiorczości w Radomiu.
Zakres zainteresowań i prac naukowych Pana Profesora dotyczy głównie zagadnień obróbki plastycznej metali, materiałoznawstwa i procesów tribologicznych, ze szczególnym uwzględnieniem oceny i doboru środków smarnych, trwałości narzędzi, jakości wyrobów, problematyki projektowania optymalizacji i kierowania procesami produkcyjnymi, metodologicznymi aspektami badań tarcia i zużycia metali oraz problemami doboru i opracowaniem nowych materiałów o podwyższonej odporności na zużycie.
Pan Profesor jest autorem 5 monografii naukowych, 45 artykułów w czasopismach zagranicznych oraz ponad 110 prac w czasopismach krajowych. Jest promotorem prawie 300 prac magisterskich, inżynierskich i licencjackich, a także autorem lub współautorem 8 patentów oraz 7 zgłoszeń patentowych. Ponadto jest członkiem wielu kolegiów redakcyjnych czasopism międzynarodowych oraz komitetów redakcyjnych czasopism wydawanych w Polsce. We współpracy z pracownikami KPT organizował konferencje i sympozja naukowe, wielokrotnie był kierownikiem projektów badawczych. Wypromował 4 doktorów z zakresu nauk technicznych, był recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych oraz recenzentem wydawniczym.
Pan Profesor Klaudiusz Lenik aktywnie uczestniczy w pracach Komitetu Nauki o Materiałach PAN, jest wieloletnim członkiemi przewodniczącym sekcji SIMP i NOT w Lublinie, członkiem Polskiego Komitetu Normalizacyjnego oraz wielu towarzystw naukowych w Polsce, w Rosji i na Ukrainie.
W dowód uznania Rada Naukowa Chmielnickiego Uniwersytetu Narodowego nadała Panu Profesorowi w 2015 roku tytuł doktora honoris causa. Biorąc pod uwagę wybitną pozycję naukową oraz osiągnięcia w inżynierii materiałowej i produkcyjnej władze WAMME podjęły w roku 2017 decyzję o nominacji Pana Profesora na członka Komitetu Redakcyjnego Key Reviewers of Archives of Materials Science and Engineering na kolejną kadencję.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 45/2017/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2018 r.
Prof. dr hab. inż. Tadeusz Kuczyński urodził się w 1951 r. we Wrocławiu. W 1976 r. ukończył Wydział Budownictwa Politechniki Wrocławskiej, gdzie cztery lata później obronił pracę doktorską. W 1995 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk rolniczych w dyscyplinie kształtowanie środowiska, a w 2003 r. tytuł naukowy profesora nauk rolniczych. Profesor Tadeusz Kuczyński jest autorem lub współautorem 168 prac badawczych, 13 monografii, oraz ponad 90 prac niepublikowanych z zakresu kształtowania mikroklimatu w budynkach inwentarskich, emisji zanieczyszczeń w rolnictwie i ich wpływu na środowisko, odnawialnych źródeł energii, etyki środowiska. W latach 1981-1984 był wykładowcą na Uniwersytecie w Ile-Ife w Nigerii.
W 1999 r. T. Kuczyński powołany został na profesora Politechniki Zielonogórskiej, która 2 lata później przekształciła się w Uniwersytet Zielonogórski; w jego rozwój Profesor wniósł ogromny wkład. W latach 2002-2008 był dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska.
W tym czasie Wydział uzyskał prawa doktoryzowania w dyscyplinie Inżynieria Środowiska, a na jego bazie utworzony został wydział Nauk Biologicznych. W latach 2008-2012 był prorektorem ds. nauki i współpracy z zagranicą Uniwersytetu Zielonogórskiego. Od 1 września 2012 r. pełni funkcję Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego. Ukoronowaniem jego sześcioletniej działalności w charakterze rektora UZ było uzyskanie pełnych uprawnień uniwersytetu klasycznego, utworzenie na uczelni 2 nowych wydziałów, Lekarskiego i Nauk o Zdrowiu oraz Prawa i Administracji, doprowadzenie do powołania szpitala klinicznego współzarządzanego z Samorządem Wojewódzkim, budowa i oddanie do użytku jednego z wiodących w Polsce parków naukowo-technologicznych oraz przyznanie Uniwersytetowi w 2017 r. dwóch nominacji do konkursu ELSEVIER Research Impact Leaders Awards w dziedzinach nauk przyrodniczych i technicznych i zdobycie pierwszego miejsca wśród polskich uczelni w naukach przyrodniczych. Intencją Nagrody Elsevier jest wskazanie i wyróżnienie uczelni, których najnowsze prace naukowe mają największy wpływ na postrzegalność polskiej nauki na świecie. O międzynarodowym uznaniu Profesora świadczy fakt jego powoływania do udziału w pracach wielu instytucji i inicjatyw o europejskim i światowym zasięgu, m.in. do Zarządu Sekcji Budownictwa Rolniczego Międzynarodowej Organizacji Inżynierii Rolniczej (CIGR), na przewodniczącego Międzynarodowej Grupy Roboczej CIGR „Sustainability in Animal Food Production”, do udziału w 3 grupach roboczych działających w ramach UNECE LRTAP, na eksperta Instytutu Ochrony Środowiska w Warszawie w zakresie ograniczenia emisji amoniaku z rolnictwa, na przedstawiciela Polski w pracach w Sewilli nad modyfikacją dokumentu BREF dotyczącego intensywnej produkcji trzody chlewnej i drobiu. Od 2013 r. prof. Tadeusz Kuczyński jest redaktorem naczelnym wydawanego przez UZ czasopisma Civil and Environmental Engineering Reports, a od 2017 r. członkiem Komitetu Inżynierii Środowiska PAN. Jego zasługi zostały dostrzeżone i uhonorowane wieloma wyróżnieniami i odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz tytułem Obywatela Honorowego Województwa Lubuskiego. Profesor jest szczęśliwym mężem, ojcem i dziadkiem.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 32/2016/VI Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2017 r.
Profesor Lucjan Pawłowski urodził się 10 lipca 1946 roku w Dąbrowie – Nowej Wsi. Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii UMCS na kierunku chemia (1964-1969). W 1976 r. uzyskał stopień doktora, a w 1980 r. stopień doktora habilitowanego na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej. Natomiast w roku 1986 otrzymał tytuł profesora, stając się najmłodszym w Polsce profesorem nauk technicznych. W 1990 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Jego działalność naukowa dotyczy zastosowania metod chemicznych w oczyszczaniu ścieków i uzdatnianiu wody, wytwarzania energii odnawialnej z odpadów i biomasy, w szczególności metodą fermentacji metanowej i zgazowania termicznego. Jest także związana z rozwijaniem koncepcji zrównoważonego rozwoju, w szczególności zrównoważonej gospodarki zasobami naturalnymi. Na wyróżnienie zasługują także badania dotyczące zastosowania wymiany jonowej do uzdatniania wody i oczyszczania ścieków (43 prace i 48 patentów, m.in. oryginalna metoda recyrkulacji składników ściekowych w przemyśle azotowym i metalurgicznym). Profesor Lucjan Pawłowski opatentował łącznie 88 wynalazków oraz przedstawił 26 zgłoszeń patentowych, z czego 18 zostało podanych do Europejskiego Urzędu Patentowego, za które w roku 2005 został uhonorowany Medalem Premiera „Za Zasługi dla Wynalazczości”.
Jest autorem lub współautorem 22 monografii i 168 prac naukowych. Na podkreślenie zasługują raporty „Chemiczne zagrożenie środowiska w Polsce”, które zostały wydane w 1983 i 1986 roku jako pierwsze syntetyczne studia nad skażeniem środowiska w Polsce. Przedstawione w nich analizy przyczyn i skutków skażeń środowiska w Polsce były prezentowane także w czasopiśmie „Nature”. Profesor Lucjan Pawłowski wypromował 13 doktorów z zakresu inżynierii środowiska, z czego 4 uzyskało stopień doktora habilitowanego, a jedna osoba tytuł profesora. Poza wielokrotnym recenzowaniem prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków o tytuł profesora w Polsce, recenzował także: 4 prace doktorskie i 1 wniosek na stanowisko profesora w Australii, 3 prace doktorskie w Indiach oraz 2 wnioski na stanowisko profesora w USA, w tym jeden dla Massachusetts Institute of Technology.
Razem z synem Arturem założył międzynarodowe czasopismo „Problems of Sustainable Development” (pod auspicjami Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki). Profesor bierze także udział w pracach wielu redakcji czasopism naukowych, m.in.: „Reactive Polymers” (założyciel w 1980 roku wspólnie z C. Calmonem, przez 20 lat redaktor odpowiedzialny za obszar europejski, zastępca redaktora naczelnego 1985-2000); „Environmental Engineering Protection” (zastępca redaktora naczelnego od 1986 roku); „Archives Protection Engineering” (przewodniczący Rady Naukowej od 2005 roku); „Environmental International” (co-editor, 1985-1995); „The Science of the Total Environment” (członek rady redakcyjnej, 1987-2005); „Environmental Engineering Science” (członek rady redakcyjnej od 2005 roku); „Problemy Ekorozwoju. Problems of Sustainable Development” (członek rady redakcyjnej od 2005 roku); „Pedosphere” (członek rady redakcyjnej od 2004 roku).
Profesor Lucjan Pawłowski wniósł ogromny wkład pracy na rzecz rozwoju Politechniki Lubelskiej, w której w latach 1990-1996 pełnił funkcję prorektora ds. nauki i współpracy zagranicznej. W latach 2005-2011 był dwukrotnie dziekanem Wydziału Inżynierii Środowiska – Wydziału, który utworzył od podstaw, budując nie tylko dobry zespół naukowy, ale także nowoczesny gmach ze świetnie wyposażonymi laboratoriami. Za Jego kadencji Wydział uzyskał prawa doktoryzowania, a następnie prawa habilitowania. W tym okresie rozpoczęła się również ścisła współpraca z Wydziałem Nauk o Środowisku UWM w Olsztynie.
Na uwagę zasługuje efektywna współpraca międzynarodowa, w szczególności z uczelniami azjatyckimi, która rozpoczęła się w roku 1990 i trwa do chwili obecnej. Za tę działalność naukową i zawodową Profesor otrzymał tytuł Honorowego Profesora Chińskiej Akademii Nauk (1997). Jest także członkiem Komitetu nominującego do nagrody „Green Prize” japońskiej Fundacji Ashai (od 2007 roku) oraz komisji oceniającej w Fulbright Foundation, USA (od 2005 roku). Od 1998 roku jest członkiem Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki.
Profesor Lucjan Pawłowski znany jest jako świetny organizator wielu międzynarodowych konferencji i sympozjów. Rosnący krajowy autorytet osobisty, weryfikowany wyjątkową pozycją międzynarodową, pozwoliły Profesorowi zrealizować projekt – Kongres Inżynierii Środowiska. Celem Kongresu jest prezentowanie dorobku środowisk naukowych, a zagadnienia zarówno teoretyczne, jak i praktyczne publikowane są m.in. w prestiżowym wydawnictwie międzynarodowym Taylor and Francis.
Profesor brał udział w pracach organów Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego jako: Przewodniczący zespołu „Inżynieria Środowiska” (1996-2005), członek interdyscyplinarnego Zespołu ds. Wspomagania Nauki (2006-2011). Był także Doradcą Prezydenta RP Lecha Wałęsy (1990-1991), Szefem Zespołu Doradców Marszałka Sejmu RP (1993-1995). Był również członkiem prezydium Państwowej Rady Ochrony Środowiska (2004-2010). Pełni funkcję Prezesa Fundacji „Środkowoeuropejski Instytut Badań nad Środowiskiem” (od 1995 roku).
W roku 2010 został wybrany na członka korespondenta PAN i pełni tam drugą kadencję funkcję Zastępcy Przewodniczącego Rady Kuratorów Wydziału IV Nauk Technicznych PAN. W latach 2004-2010 i 2016-obecnie pełni funkcję Przewodniczącego Komitetu Inżynierii Środowiska PAN. W latach 2005-2010 pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Inżynierii Środowiska PAN. Jest również Wiceprzewodniczącym Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Uhonorowany między innymi: Srebrnym Krzyżem Zasługi (1979), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993), Złotą Odznaką Ministra Kultury za Wkład do Rozwoju Kultury (1996), Medalem za Zasługi w Rozwoju Woj. Lubelskiego (1997), Medalem Premiera „Za Zasługi dla Wynalazczości (2005), Brązowym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (2007), Odznaką Honorową Ministra Środowiska za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (2009), Nagrodą Polskiej Izby Gospodarczej „Zielony Laur” (2015), Medalem Marszałka za Zasługi dla Województwa Lubelskiego (2016), Nagrodą indywidualną II stopnia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia organizacyjne (2016).
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 4/2015/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 19 czerwca 2015 r.
Prof. dr hab. inż. Jan Stachowicz ukończył studia wyższe na Wydziale Górniczym Politechniki Śląskiej w 1967 r., uzyskując stopień magistra inżyniera o specjalności górniczej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1971 r. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych uzyskał w 1976 r. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1988 r. Pracę zawodową rozpoczął w Katedrze Organizacji Produkcji Wydziału Górniczego Politechniki Śląskiej, angażując się jednocześnie w szeroką współpracę z przemysłem górniczym. Przez niemal całe życie zawodowe był związany z Politechniką Śląską, najpierw z Wydziałem Górniczym (1967-1976), następnie z Wydziałem Metalurgii i Inżynierii Materiałowej (1988-1991), aż w końcu – z Wydziałem Organizacji i Zarządzania (1992-2014). Obecnie pracuje we Wrocławiu w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Lądowych im. gen. T. Kościuszki. Warto podkreślić, że Profesor był zatrudniony również w Politechnice Lubelskiej w latach 1974-1999.
Prof. Jan Stachowicz posiada ogromne doświadczenie w kierowaniu zespołami pracowników. W połowie lat 70. otrzymał propozycję pracy naukowej w Polskiej Akademii Nauk, a następnie stworzenia oddziału Instytutu Organizacji i Kierowania PAN w Bytomiu, w którym zawsze pełnił funkcję dyrektora ds. naukowych. W latach 90. wspólnie z prof. Bogdanem Wawrzyniakiem założył Fundację Promocji Kadr, która z powodzeniem kształciła przyszłych i ówczesnych menedżerów. Pracował również w Międzynarodowym Instytucie Analizy Systemowej (IASA w Luxemburgu pod Wiedniem).
Ścisła współpraca z przedsiębiorstwami zaowocowała wieloma osiągnięciami naukowymi, które w miarę upływu lat ewoluowały z obszaru górnictwa (np. monografie Coal issues for 80s: Management Problems Arising from Technological Changes, Zmiany zarządzania w przemysłach wydobywczych. Tezy – Problemy – Propozycje), poprzez zarządzanie przedsiębiorstwem (Kultura organizacyjna przedsiębiorstw. Studium kształtowania procesu zmian zarządzania, Kultura organizacyjna przedsiębiorstw przemysłowych. Studium kształtowania się postaw i zachowań menedżerów w procesach restrukturyzacji), aby w obecnym okresie ukształtować się w obszarze klastrów oraz sieci wiedzy i wartości.
Stąd główne obszary działalności badawczej można opisać w kolejności niemal chronologicznej jako: a) przedsięwzięcia dotyczące restrukturyzacji procesu przeobrażeń przemysłów tradycyjnych w czasach transformacji gospodarki narodowej; b) przedsięwzięcia związane z ewolucją zarządzania strategicznego dla ukierunkowania i racjonalizacji rozwoju strategicznego regionów; c) projektowanie i wdrażanie strategii rozwoju w regionach gospodarczych; d) zarządzanie projektami innowacjami i wiedzą: na poziomie przedsiębiorstw i regionów; e) teoria organizacji: konstytuowanie się sieciowego paradygmatu w naukach o zarządzaniu.
Działalność naukową Profesora charakteryzują liczne publikacje. Jest On autorem lub współautorem kilkunastu książek i monografii, ponad 300 artykułów oraz wielu opracowań i ekspertyz naukowych. Prowadził i brał udział w charakterze wykonawcy w 12 projektach badawczych, z których na szczególną uwagę zasługują: Zarządzanie kapitałem intelektualnym w regionalnych sieciach proinnowacyjnych, Modele zarządzania wiedzą w sieciach i klastrach przemysłów kreatywnych w Polsce i w krajach UE czy Zintegrowany system zarządzania unieszkodliwianiem azbestu na składowiskach podziemnych w aspekcie zrównoważonego rozwoju Polski Wschodniej, realizowany wspólnie z Politechniką Lubelską.
Współpracę z Politechniką Lubelską rozpoczął w 1974 r., kiedy to wspólnie z prof. Włodzimierzem Sitko podjęli obowiązki opracowania koncepcji i założeń projektowych systemu zarządzania w Lubelskim Okręgu Węglowym. Intensywna współpraca od 2000 roku z prof. Ewą Bojar przyniosła liczne opracowania w ramach projektów badawczych oraz umożliwiła przygotowanie w 2008 r. książki Konkurencja i koegzystencja regionów w procesie integracji europejskiej: sieci proinnowacyjne w zarządzaniu regionem wiedzy.
W zakresie kształcenia kadr wyróżniają się recenzje 4 postępowań o nadanie tytułu profesora, 8 prac habilitacyjnych, 30 prac doktorskich, a także inne recenzje: 10 monografii, 7 podręczników, ok. 250 artykułów, 300 wniosków i opracowań badawczych. Na uwagę zasługuje również wypromowanie 11 doktorów i 60 innych dyplomantów.
Profesor odbył wiele staży naukowych, wśród których można wyróżnić m.in.: Uniwersytet w Hamburgu, Politechnikę Aachen w Niemczech, Hanse Politechnic Gröningen w Holandii, MITI w Japonii, Abertay University, University of Dundee oraz Univeristy of Birmingham w Wielkiej Brytanii.
Jest członkiem Komisji Nauk Organizacji i Zarządzania PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa (przewodniczący Komisji Organizacji i Zarządzania), członkiem komitetu redakcyjnego Resources Policy, The International Journal of Mineral Policy and Economic, członkiem Zarządu Polskiej Fundacji Promocji Kadr oraz konsultantem w Ministerstwie Gospodarki RP.
Profesor Jan Stachowicz współpracował z wieloma przedsiębiorstwami i organizacjami, realizował prace doradcze i opracowania konsultingowe, między innymi w zakresie praktycznych zagadnień restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego dla Głównego Instytutu Górnictwa, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa, Lubelskiego Zagłębia Węglowego, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.
Wyróżniony został odznaczeniami i nagrodami – otrzymał: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2003), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2004), Złoty Krzyż Zasługi (1984), stopień Generalnego Dyrektora Górniczego (1997), Srebrną Odznakę Honorową TNOiK (1983).
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 3/2015/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 19 czerwca 2015 r.
Prof. dr hab. Maria Nowicka-Skowron odbyła studia wyższe w latach 1969-1973 w Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Stopień naukowy doktora uzyskała w 1981 r. na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Ekonomiczne konsekwencje wpływu postępu technicznego na racjonalne wykonanie materiałów w przemyśle obrabiarkowym. Stopień naukowy doktora habilitowanego nadała Jej AE w Katowicach w 1991 r. na podstawie rozprawy pt. Efektywność remontów w elektrowniach zawodowych. Tytuł naukowy profesora uzyskała również w AE w Katowicach w 2002 r. na podstawie monografii pt. Efektywność systemów logistycznych (PWE, Warszawa). Pracę zawodową rozpoczęła w zakładach włókienniczych w 1973 r., a od 1975 r. do dziś pracuje na Politechnice Częstochowskiej, kolejno na stanowiskach asystenta, adiunkta i profesora nadzwyczajnego oraz zwyczajnego.
Profesor Maria Nowicka-Skowron posiada duże doświadczenie w kierowaniu zespołami pracowników. W latach 1997-1999 była pierwszym dziekanem Wydziału Zarządzania po jego utworzeniu na bazie Instytutu Zarządzania. W okresie tym zainicjowała budowę Auli WZ, będącej nowoczesnym obiektem dydaktycznym Uczelni. W latach 1999-2002 była prorektorem ds. rozwoju i współpracy z zagranicą, a w latach 2002-2005 prorektorem ds. nauki. Od 2005 do 2008 r. pełniła ponownie funkcję dziekana Wydziału Zarządzania. Obecnie jest dyrektorem Instytutu Logistyki i Zarządzania Międzynarodowego na tym Wydziale. Od 1 września 2008 r. jest rektorem Politechniki Częstochowskiej. W pracy zawodowej można także wyróżnić równoległe Jej zatrudnienie w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1995-2006. Ponadto współpracowała z wieloma instytucjami i przedsiębiorstwami.
Działalność naukową Pani Profesor charakteryzują liczne publikacje, obejmujące ponad 190 pozycji, w tym 10 książek, 6 monografii zbiorowych i ponad 80 artykułów zagranicznych. Specjalizuje się Ona m.in. w zakresie logistyki (przykładem tego są Jej książki i monografie: Efektywność systemów logistycznych, Prognozowanie i modelowanie systemów logistycznych w przemyśle mleczarskim, Enterprise Logistics and Innovations in Knowledge Based Economy), restrukturyzacji (co znajduje wyraz w książkach Jej autorstwa: Economic Aspects of Industrial Reconversion, Technical Aspects of Industrial Reconversion, Technology & Economy in Industrial Reconversion) i zarządzania przedsiębiorstwami.
Publikacje Profesor Marii Nowickiej-Skowron ukazują, że zawsze bliskie Jej były aktualne problemy teorii i praktyki zarządzania. W Jej dorobku odnaleźć można monografie z zakresu zarządzania przedsiębiorstwami przemysłowymi (Efektywność remontów w elektrowniach zawodowych), prace z zakresu wykorzystania funduszy strukturalnych (w tym: Teoria i praktyka wykorzystania funduszy strukturalnych – studium wykonalności projektu), a także publikacje poświęcone współczesnym wyzwaniom zarządzania – innowacyjności organizacji i tworzenia sieci współpracy (Problemy innowacyjno-rozwojowe w zarządzaniu przedsiębiorstwem, Zarządzanie sieciami współdziałania w procesie budowy innowacyjnej organizacji i regionu. Rozwój organizacji i regionu wyzwaniem dla ekonomii i nauk o zarządzaniu).
Pani Profesor była promotorem 19 prac doktorskich. Jest autorem 70 recenzji w przewodach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich oraz ponad 100 recenzji innych prac naukowych. Ponadto była organizatorem 16 konferencji naukowych oraz członkiem rad naukowych konferencji krajowych i zagranicznych. Uczestniczy w licznych pracach naukowych (granty, projekty, prace zlecone, ekspertyzy) jako kierownik lub wykonawca. Była członkiem zespołu koordynującego program Tempus (1995-1998) oraz aktywnie uczestniczyła w programie Socrates. Przebywała na wielu stażach naukowych na uniwersytetach w: Austrii, Irlandii, Belgii, USA. Odbyła również staże przemysłowe w Fabryce Obrabiarek Ponar-Poręba Zawiercie, Ministerstwie Energetyki i Zakładach Energetycznych Okręgu Południowego – Katowice.
Pani Profesor Maria Nowicka-Skowron utrzymuje kontakty z wieloma ośrodkami akademickimi, ale na szczególne wyróżnienie zasługuje Jej współpraca z Politechniką Lubelską, w ramach której odbyło się wiele seminariów naukowych i konferencji. Profesor Maria Nowicka-Skowron wraz z pracownikami Politechniki Częstochowskiej uczestniczyła w konferencjach organizowanych przez prof. Ewę Bojar. Istotny wkład wniosła w rozwój kadry naukowo-dydaktycznej Politechniki Lubelskiej.
W czasie swej długoletniej pracy zawodowej pełniła wiele funkcji w organizacjach i stowarzyszeniach naukowych. Jest członkiem komisji PAN Oddział w Katowicach i Oddział w Poznaniu. Od 1 stycznia 2015 r. pełni funkcję przewodniczącej Komisji Nauk i Organizacji Zarządzania PAN Oddział w Katowicach. Pełniła funkcję wiceprezesa TNOiK Oddział Częstochowa, a także była członkiem International Society for Inventory Research. W latach 2005-2008 była kierownikiem Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Wydziale Zarządzania Politechniki Częstochowskiej. Sprawowała również funkcję prezesa Stowarzyszenia Piłki Siatkowej Kobiet przy Politechnice Częstochowskiej.
Za swą długoletnią pracę została wyróżniona odznaczeniami i nagrodami. Otrzymała Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Nagrodzona pięciokrotnie przez ministra oraz kilkunastokrotnie przez rektora Politechniki Częstochowskiej.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 2/2015/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 26 czerwca 2015 r.
Prof. dr hab. inż. Anna Sobotka urodziła się na północnych terenach województwa lubelskiego. Studia ukończyła w 1971 r. na Wydziale Inżynierii Wodnej i Sanitarnej Politechniki Warszawskiej, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa wodnego.
Pracę zawodową rozpoczęła w Filii Politechniki Warszawskiej w Płocku w 1972 r. Dysertację doktorską pt. Analiza wydajności środków mechanizacji w budownictwie metodą symulacji obroniła na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej w 1981 r., uzyskując stopień doktora nauk technicznych o specjalności technologia i organizacja budownictwa.
W latach 1982-2005 pracowała na Politechnice Lubelskiej. Stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie budownictwo i specjalności technologia i organizacja budownictwa uzyskała w 2001 r. na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska Politechniki Poznańskiej na podstawie rozprawy habilitacyjnej pt. Wrażliwość decyzji logistycznych w przedsiębiorstwie budowlanym.
Od roku 2005 pracuje w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Postępowanie w sprawie nadania tytułu profesora nauk technicznych wszczęte na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej zakończyło się nadaniem tytułu profesora w roku 2012.
Zainteresowania naukowe prof. Anny Sobotki koncentrują się wokół szeroko pojętego procesu budowlanego. W szczególności są to problemy: modelowania symulacyjnego pracy zespołów maszyn w procesach budowlanych, zasad zrównoważonego rozwoju w budownictwie, analizy ekologiczno-energetycznej budynków mieszkalnych w całym cyklu życia, logistyki przedsiębiorstw i przedsięwzięć budowlanych, zarządzania przedsiębiorstwem i przedsięwzięciem budowlanym, jedno- i wielokryterialnej optymalizacji w technologii i zarządzaniu, planowania i realizacji przedsięwzięć drogowych, organizacji robót fundamentowych palowych, eksploatacji i zarządzania budynkami. W swych badaniach wykorzystuje m.in. metodę modelowania symulacyjnego, algorytmy genetyczne i inne metody tzw. sztucznej inteligencji.
Profesor Anna Sobotka jest autorką lub współautorką 179 publikacji. Na dorobek ten składa się: 11 monografii (w tym 2 autorskie), 6 podręczników (w tym 3 autorskie), 25 artykułów w czasopismach o zasięgu międzynarodowym, 77 artykułów w czasopismach polskich, 22 referaty w języku angielskim, 39 referatów w języku polskim. Według bazy Web
of Science była cytowana 34 razy (h=2), według bazy SCOPUS – 73 razy (h=5).
Uczestniczyła w czterech projektach badawczych KBN (w trzech była kierownikiem), jednym projekcie badawczym NCN i jednej pracy badawczej w ramach centralnego programu CPBP. Realizowała również tzw. granty własne i zadania statutowe finansowane przez zatrudniające ją uczelnie.
Od rozpoczęcia pracy prof. Anna Sobotka prowadziła zajęcia dydaktyczne. Tworzyła oraz wdrażała plany i programy studiów. Pracowała nad unowocześnieniem kształcenia i poprawą jego jakości, m.in. współtworzyła ministerialne standardy dla kierunku budownictwo. Obecnie jest członkiem Zespołu Nauk Technicznych Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Była promotorem ponad 200 prac magisterskich i inżynierskich. Z dyplomantami opublikowała 13 prac naukowych, była też siedmiokrotnie wyróżniania jako promotor nagrodzonych przez Ministra Infrastruktury prac dyplomowych i jednej pracy doktorskiej. Za pracę związaną z dydaktyką otrzymała w roku 2009 Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Była także promotorem czterech obronionych rozpraw doktorskich, obecnie jest opiekunem czterech doktorantów. Recenzowała cztery dysertacje doktorskie, jedną monografię habilitacyjną, była recenzentem w jednym przewodzie habilitacyjnym i w jednym postępowaniu o tytuł naukowy profesora.
Za całokształt działalności związanej z dziedziną organizacji i zarządzania w budownictwie otrzymała w 2001 r. Nagrodę Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa im. Profesora Aleksandra Dyżewskiego. Obecnie jest członkiem Kapituły tej nagrody. Dwukrotnie była nagradzana za publikacje przez Ministra Infrastruktury.
Szczególne miejsce w działalności prof. Anny Sobotki zajmuje Politechnika Lubelska. Pracowała tu na Wydziale Inżynierii Budowlanej i Sanitarnej, kierowała Zakładem Inżynierii Procesów Budowlanych i Inwestycyjnych. Piastowała stanowisko prodziekana do spraw nauki oraz prodziekana do spraw kształcenia. Autorami wszystkich nagrodzonych przez Ministra Infrastruktury prac dyplomowych pisanych pod opieką Pani Profesor byli studenci Politechniki Lubelskiej. Prof. Anna Sobotka była promotorem trzech doktoratów pracowników Politechniki Lubelskiej: P. Jaśkowskiego, A. Czarnigowskiej i R. Buconia. Pomimo zmiany miejsca pracy utrzymuje ścisłe kontakty z byłymi współpracownikami, czego wyrazem są wspólne publikacje, projekt badawczy NCN oraz przygotowywanie kolejnych wniosków projektów badawczych, konsultacje prac i wyników badań. W roku 2014 wydana została monografia pt. Zarządzanie łańcuchami dostaw w budownictwie. Wybrane metody i modele w budownictwie drogowym, której współautorami są lubelscy wychowankowie Pani Profesor.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2015/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 26 czerwca 2015 r.
Prof. dr hab. inż. Andrzej Flaga urodził się 11 stycznia 1951 r. w Sułkowicach w województwie małopolskim. W roku 1973 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Krakowskiej. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w roku 1980 na podstawie dysertacji pt. Obciążenie wiatrem wysokich budowli inżynierskich w płaszczyźnie działania wiatru, a stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w roku 1986 na podstawie rozprawy pt. Analiza wzdłużnego, poprzecznego i skrętnego oddziaływania wiatru na smukłe budowle inżynierskie w ujęciu stochastycznym. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1998 r.
Profesor pracę zawodową rozpoczął w Instytucie Mechaniki Budowli Politechniki Krakowskiej jako asystent (1973-1980), adiunkt (1980-1989), docent (1989-1990). W roku 1990 rozpoczął pracę w Politechnice Lubelskiej, obejmując kierownictwo Katedry Mechaniki Budowli. Na Wydziale Inżynierii Budowlanej i Sanitarnej Politechniki Lubelskiej prof. Andrzej Flaga pracował do roku 2010, najpierw na stanowisku profesora nadzwyczajnego, a od roku 1999 profesora zwyczajnego. W roku 2009 powrócił na pierwsze miejsce pracy do swojej macierzystej uczelni, w której utworzył unikalne w Polsce Laboratorium Inżynierii Wiatrowej, którym kieruje do dzisiaj.
Materialnym świadectwem pracy naukowej prof. Andrzeja Flagi są publikacje, których jest autorem lub współautorem. W szczególności należy tu wymienić duży dorobek w postaci 10 książek i monografii związanych z aerodynamiką budowli i inżynierią wiatrową. Szczególną uwagę należy zwrócić na pionierskie w skali polskiej dzieło Inżynieria wiatrowa. Podstawy i zastosowania (Arkady 2008), Mosty dla pieszych (WKiŁ 2011) oraz Siłownie wiatrowe (Wydawnictwo Politechniki Krakowskiej 2011). Profesor Flaga był też tłumaczem i adaptatorem do polskich warunków znanej książki autorstwa Kazakiewicza, Miełaszwiliego i Sułabieridze pt. Aerodynamika dachów wiszących, pierwszej w języku polskim książki traktującej o tym istotnym naukowo i ważnym w zastosowaniach temacie.
Prof. Andrzej Flaga jest autorem lub współautorem 260 publikacji naukowych dotyczących głównie: inżynierii wiatrowej, aerodynamiki budowli, wpływów środowiskowych na budowle i ludzi, inżynierii śniegowej i dynamiki budowli. Są to zarówno prace teoretyczne, jak i eksperymentalne. Większość z nich była opublikowana w znanych czasopismach międzynarodowych, jak: Journal of Wind Engineering and Industrial Aerodynamics, International Journal of Fluid Mechanics Research, Engineering Structures, Wind and Structures, Archives of Civil Engineering oraz prezentowana na konferencjach międzynarodowych. Był członkiem komitetów naukowych wielu konferencji międzynarodowych, których tematyka związana była z inżynierią wiatrową: EURODYN'96, Florence 1996; EACWE IV, Prague 2005; EACWE V, Florence 2009; EECWE 1994, 1998, 2002; International Symposium: Environmental Effects on Buildings and People 2007, 2010, 2014. Był także kierownikiem zespołów, głównym autorem lub współautorem ponad 100 prac naukowo-badawczych, kilkudziesięciu ekspertyz i opinii naukowo-technicznych oraz 14 grantów w dziedzinie aerodynamiki, dynamiki budowli, inżynierii wiatrowej, wpływów środowiskowych na budowle i ludzi oraz inżynierii śniegowej. Dotyczyły one głównie badań modelowych w tunelu aerodynamicznym oraz obliczeń aerodynamicznych i dynamicznych wysokich budynków, kominów, masztów z odciągami, chłodni kominowych, mostów podwieszonych, mostów dla pieszych, przekryć membranowych stadionów sportowych. Był także współautorem norm: PN-88/B-03004: Kominy murowane i żelbetowe. Obliczenia statyczne i projektowanie oraz PN-88/B-02171: Ocena wpływu drgań na ludzi w budynkach.
Prof. Andrzej Flaga jest twórcą polskiej szkoły inżynierii wiatrowej i aerodynamiki budowli. Swoje doświadczenie i wiedzę w tej dziedzinie przekazał swoim uczniom, tworząc znaczące zespoły badawcze. Jego szczególną zasługą jest powstanie dużego, 10-osobowego zespołu na Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej. Szkoła prof. Flagi została zbudowana na bazie prac doktorskich prowadzonych w Politechnice Lubelskiej, gdzie był promotorem prac 8 doktorantów i Politechnice Krakowskiej, gdzie wypromował 4 doktorów nauk technicznych.
Za działalność naukową prof. Andrzej Flaga otrzymał wiele znaczących nagród i wyróżnień: Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, Ministra Infrastruktury oraz nagrodę im. prof. Stefana Bryły przyznawaną przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa. Był także laureatem 6 nagród za osiągnięcia naukowe przyznane przez Rektora Politechniki Lubelskiej, a także 6 analogicznych nagród Rektora Politechniki Krakowskiej.
Prof. Andrzej Flaga znany jest ze swej szerokiej działalności społecznej i politycznej w stowarzyszeniach katolickich. Jako kandydat Ligi Polskich Rodzin startował w wyborach do Senatu RP (2001 i 2005) i na Prezydenta Krakowa (2006).
Profesor za swą działalność został odznaczony: Srebrnym (1998) i Złotym Krzyżem Zasługi (2011), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2001), Srebrną (1989) i Złotą (1995) Odznaką Honorową PZITB, Medalem 75-lecia PZITB (2009), Honorową (1994) i Złotą (2009) Odznaką Politechniki Krakowskiej oraz Medalem 30-lecia Miasta Sułkowice (1999) i Medalem „Przyjaciel Szkoły” Zespołu Szkół Leśnych w Biłgoraju (2007).
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 6/2014/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 2 czerwca 2014 r.
Prof. dr hab. inż. Ewa Klimiuk urodziła się 31 marca 1947 roku w Ornecie. Studia wyższe ukończyła w 1969 roku na Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej. Po rocznym stażu w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie, rozpoczęła pracę w Zakładach Przemysłu Spirytusowego „Polmos” w Żyrardowie, gdzie pełniła funkcję kierownika Laboratorium Doświadczalnej Stacji Oczyszczania Ścieków, a następnie kierownika Stacji. Od roku 1980 jest związana zawodowo z Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim. Pracę doktorską obroniła w 1987 roku na Politechnice Warszawskiej, stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych uzyskała w 1999 roku, a tytuł naukowy profesora - w 2008 roku. W latach 2007-2012 profesor Klimiuk pracowała w Politechnice Lubelskiej na Wydziale Inżynierii Środowiska.
Zainteresowania naukowe profesor Klimiuk dotyczą interdyscyplinarnych zagadnień z zakresu biotechnologii środowiskowej: doskonalenia systemów oczyszczania ścieków komunalnych ze zintegrowanym usuwaniem związków węgla, azotu i fosforu oraz odcieków ze składowisk odpadów komunalnych, przetwarzania ścieków i odpadów w użyteczne produkty (biodegradowalne polimery, biogaz, kompost), wykorzystania biosorbentów do usuwania metali z zanieczyszczonych wód oraz trwałych związków organicznych ze ścieków, bioremediacji gruntów zanieczyszczonych metalami oraz trwałymi związkami organicznymi przy użyciu biosurfaktantów, produkcji biopaliw oraz modelowania procesów tlenowych i beztlenowych w obiektach technicznych.
Dorobek profesor Klimiuk tworzą 2 monografie, 3 podręczniki akademickie, 98 oryginalnych prac twórczych opublikowanych w czasopismach zagranicznych, krajowych i tomach zwartych oraz 29 doniesień konferencyjnych zagranicznych i 14 krajowych. Profesor była kierownikiem lub głównym wykonawcą 25 grantów finansowanych ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zlecanych przez podmioty gospodarcze oraz realizowanych w ramach Uczelnianego Programu Badań.
Profesor Ewa Klimiuk aktywnie uczestniczy w pracach wielu organizacji i komisji. Od roku 2001 przez trzy kadencje była ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej w Zespole Kierunków Studiów Rolniczych, Weterynaryjnych i Leśnych, a od 2005 roku przez dwie kadencje ekspertem – opiniodawcą Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej na kierunku ochrona środowiska. Pełniła funkcje dziekana ds. studiów i studentów (w latach 1999-2002) oraz dziekana ds. studiów zaocznych i jakości kształcenia (w latach 2002-2005), aktywnie uczestniczyła w tworzeniu systemów zapewnienia jakości kształcenia na wydziale, przewodniczyła także Senackiej Komisji Dydaktycznej UWM. W latach 2004-2006 była członkiem Panelu Ekspertów – Zagospodarowanie odpadów, powołanego przez Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego do oceny i wyboru projektów w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.
Profesor Ewa Klimiuk wypromowała 8 doktorów w dyscyplinie inżynieria środowiska oraz ochrona i kształtowanie środowiska. Wśród nich dwoje uzyskało stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych. Recenzowała 1 wniosek profesorski, 1 habilitację oraz 4 doktoraty, była także recenzentem 69 wniosków o granty oraz 5 sprawozdań z wykonania projektów badawczych.
Za działalność naukową i organizacyjną profesor Klimiuk była wielokrotnie nagradzana i honorowana licznymi odznaczeniami: Honorową Odznaka Szkoły (ART 1986), Złotym Krzyżem Zasługi (2002 r.), Nagrodą Rektora Politechniki Warszawskiej (2003 r.), Nagrodą Naukową Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego (2004 r.), Odznaką Honorową Ministra właściwego ds. ochrony środowiska za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej (2005 r.), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2007) oraz Nagrodą Prezydenta Olsztyna – Statuetką św. Jakuba w kategorii nauka (2010 r.).
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 2/2014/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 2 czerwca 2014 r.
Prof. Rainer Horn urodził się 7 maja 1950 r. w Essen w Niemczech. Jesienią 1969 r. rozpoczął naukę na Hanowerskim Uniwersytecie Technicznym, na kierunku Ogrodnictwo, który ukończył w 1973 r. W roku 1976 uzyskał stopień naukowy doktora na tymże uniwersytecie a następnie stopień naukowy doktora habilitowanego na Uniwersytecie w Berlinie w roku 1981. W latach 1982-87 pracował jako profesor C2 na uniwersytecie w Bayreuth. Od roku 1988 jest profesorem (C3 w latach 1988- 1998 oraz C4 od roku 1998) na Uniwersytecie Christiana - Albrechta w Kilonii, gdzie do dziś pracuje jako dyrektor Instytutu Żywienia Roślin i Gleboznawstwa oraz dziekan Wydziału Rolniczego i Nauk o Żywieniu. Zainteresowania naukowe prof. Horna skupiają się m.in. na takich zagadnieniach jak:
W 1984 r. Rainer Horn został zaproszony na tydzień do Instytutu Agrofizyki PAN w Lublinie. Tu poznał prof. Witolda Stępniewskiego. Ta wizyta może zostać uznana za początek długiej i trwającej do dziś współpracy początkowo z Instytutem Agrofizyki, a później także z Politechniką Lubelską. Obustronne wizyty i wymiany zaowocowały interesującymi wnioskami na temat procesów przepływów w agregatach glebowych, ponieważ takie procesy były mierzone podczas wspólnych badań, m.in. za pomocą nowo wynalezionych elektrod gazowych i sond oksydo-redukcyjnych. Dodatkowo, podczas tej współpracy opracowano nowe systemy pokrywy składowisk odpadów włącznie z ilościowym opisem przepływów w układach niesztywnych.
Naukowe osiągnięcia prof. Horna to 21 książek, 328 recenzowanych publikacji naukowych, 113 rozdziałów książek, 50 wypromowanych doktorów i ponad 200 artykułów konferencyjnych. Profesor Horn był kierownikiem ponad 70 projektów badawczych.
W ramach współpracy z Politechniką Lubelską, prof. Horn wypromował 2 doktorów, napisał wspólnie 15 publikacji, był promotorem kilku prac magisterskich, umożliwił odbycie stażu naukowego w Kilonii 6 pracownikom Politechniki Lubelskiej oraz wspierał wymianę studencką. Obecnie profesor Horn jest prezydentem Międzynarodowej Unii Gleboznawczej zrzeszającej ponad 60 tysięcy specjalistów z całego świata.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2014/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2014 r.
Prof. dr hab. inż. Andrzej Weroński urodził się 21 kwietnia 1938 r. w Ostrowcu Świętokrzyskim. Jest absolwentem Politechniki Warszawskiej. Przez 16 lat pracował w kombinacie metalurgicznym m.in. jako Kierownik Zakładu Badawczo- Doświadczalnego. W 1971 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1977 r. doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora otrzymał jako pracownik naukowy Politechniki Lubelskiej w 1984 r.
Od 1977 roku prof. Andrzej Weroński jest pracownikiem Politechniki Lubelskiej. W latach 1978-1981 pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Technologii i Eksploatacji Maszyn, w okresie 1982-1984 r. Rektora Politechniki, w latach 1996-1999 Dziekana Wydziału Mechanicznego oraz przez wiele lat Kierownika Katedry Inżynierii Materiałowej.
Jako Rektor przyczynił się do rozwoju kadry o najwyższych kwalifikacjach oraz bazy materialnej Politechniki. Pełniąc obowiązki Dziekana, doprowadził do uzyskania przez Wydział Mechaniczny uprawnień do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych. Pod Jego kierunkiem wprowadzono w Wydziale elastyczny system kształcenia z uwzględnieniem punktów kredytowych, co było nowatorskim działaniem w skali Uczelni i kraju. Jest współtwórcą dwóch kierunków nauczania: inżynierii materiałowej oraz inżynierii biomedycznej. Doceniony został przez studentów, zdobywając honorowy tytuł „Homo Didacticus”. Był również ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej.
Prof. Andrzej Weroński jest wysoko cenionym specjalistą w zakresie inżynierii materiałowej oraz budowy i eksploatacji maszyn. Można Go zaliczyć do grona prekursorów innowacyjności. Jest współtwórcą szeregu wdrożeń innowacyjnych rozwiązań technicznych, uzyskując około 120 patentów i świadectw ochronnych.
Prowadzona działalność naukowo-badawcza umożliwiła Profesorowi stworzenie własnej szkoły naukowej w zakresie zmęczenia cieplnego materiałów oraz wytwarzania powłok odpornych na zużycie. Wypromował 8 doktorów – dwoje Jego doktorantów jest obecnie samodzielnymi pracownikami naukowymi. Jest autorem bądź współautorem ponad 200 publikacji, w tym 14 książek, skryptów i monografii. Jedna z książek pt. „Thermal Fatigue of Metals” została wydana przez Marcel Dekker Inc. w USA. W ostatnich latach był kierownikiem 7 zrealizowanych projektów badawczych finansowanych przez MNiSW.
Profesor posiada wysoki autorytet naukowy w skali kraju, o czym świadczyć może powierzenie Mu funkcji recenzenta ponad 20 prac doktorskich, 5 prac habilitacyjnych i 6 wniosków o nadanie tytułu profesora nauk technicznych, kilku książek dla wydawnictw centralnych, wniosków o projekty badawcze i innych.
Prof. A. Weroński jest członkiem zwyczajnym LTN, był przez 3 kadencje członkiem Sekcji Podstaw Technologii KBM PAN, członkiem XII Komisji Oddziału PAN w Lublinie.
Za działalność naukową i zawodową uzyskał trzy Nagrody Ministrów, nagrody Rektora PL, a także odznaczenia państwowe oraz regionalne.
Olbrzymie doświadczenie naukowe, dydaktyczne i organizacyjne Profesora oraz Jego aktywność służą nadal młodym pracownikom i współpracownikom, wspomagając w rozwoju naukowym i inspirując do nowych działań.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 2/2013/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 3 czerwca 2013 r.
Profesor Zhihong Cao rozpoczął studia na Wydziale Gleboznawstwa i Agrochemii na Uniwersytecie Zhejiang w Hangzhou w Chinach. Uzyskał tytuł licencjata w sierpniu 1964 roku. Następnym krokiem w jego edukacji było napisanie i obrona pracy magisterskiej zatytułowanej „Efficiency of 15N labeled Urea Deep placement in wetland Rice Fields (Wydajność mobilizacji znakowanego izotopowo 15N mocznika w podmokłych polach ryżowych)”. W latach 1979 i 1981 studiował na Wydziale Agronomii Międzynarodowego Instytutu Rice Research w Manili na Filipinach i Zakładzie Gleboznawstwa Uniwersytetu Filipin w Las Banos, Filipiny. Profesor Zhihong Cao prowadził badania do pracy doktorskiej w Instytucie Gleboznawstwa w Chińskiej Akademii Nauk w Nanjing. Tematem jego dysertacji była „Phosphorus Chemistry of Calcareous Soils in Northern China (Chemia fosforu gleb wapiennych w północnych Chinach)”. W latach 1989-1998, po uzyskaniu stopnia doktora, profesor Cao wziął udział w programie postdoktoranckim na Wydziale Gleboznawstwa Uniwersytetu Północnej Karoliny w Raleigh, USA.
W latach 1964-2007 pracował zawodowo w Instytucie Gleboznawstwa Chińskiej Akademii Nauk w Nanjing. W tym okresie Profesor odbył dwie podróże studyjne do Manili, Filipiny i Raleigh, USA. Od 2005 roku profesor Cao współpracuje z Uniwersytetem Rolnictwa i Leśnictwa Zhejiang w Hangzhou, Chiny. Zajmuje stanowisko profesora wizytującego.
W trakcie swojej kariery zawodowej piastował stanowiska zastępcy dyrektora, zastępcy dyrektora wykonawczego i dyrektora generalnego w Instytucie Gleboznawstwa Chińskiej Akademii Nauk. Został również powołany na stanowisko prezesa Chińskiego Towarzystwa Gleboznawstwa.
W czasopismach zostały opublikowane łącznie 264 prace profesora Zhihong Cao. Wśród nich znajduje się 168 w języku chińskim i 96 w języku angielskim. Oprócz artykułów, wydał 9 książek: 6 w języku chińskim i 3 w języku angielskim. Jest również członkiem 9 chińskich i zagranicznych rad redakcyjnych czasopism.
Istotnym elementem w karierze profesora Zhihong Cao jest jego działalność międzynarodowa. Od 1995 roku był członkiem wielu międzynarodowych organizacji naukowych. Współpraca międzynarodowa obejmowała zajmowanie stanowiska członka International Union of Soil Sciences (IUSS). Profesor był również: zastępcą prezesa the Commission I--- Soil Physics w IUSS, przewodniczącym w Asia Center of the Global Soil Remediation, naukowcem honorowym Rural Development Administration of Korea i doradcą International Foundation of Science.
Wydział Inżynierii Środowiska Politechniki Lubelskiej rozpoczął współpracę z profesorem Zhihong Cao w 1995 roku jeszcze na Wydziale Budowlanym. W wyniku tej współpracy w 1998 roku, pod kierunkiem profesora Lucjana Pawłowskiego, powstał i obroniony został doktorat pana Zhu Xiaoping.
We wrześniu 1999 roku w Nanjing w Chinach, we współpracy z profesorem Cao, odbyła się XIV Międzynarodowa Konferencja „Chemistry for Protection of the Environment”. Podczas konferencji spotkali się naukowcy, inżynierowie i decydenci, aby przedstawić innowacyjne rozwiązania problemów związanych ze środowiskiem.
W 2008 roku odnowiona została umowa pomiędzy prof. Cao a Politechniką Lubelską, dotycząca współpracy dydaktycznej i badawczej. Deklaracja objęła cztery główne obszary współpracy: wymianę naukowców w celu prowadzenia badań; wymianę nauczycieli do prowadzenia wykładów i krótkoterminowych kursów; zapraszanie badaczy do brania udziału w konferencjach i sympozjach; wymianę informacji, materiałów i publikacji będących przedmiotem obopólnego zainteresowania.
Profesor Cao był kopromotorem przewodu doktorskiego Yuchenga Cao pt. „Sustainability evaluation of energy recovery from sewage sludge (Zrównoważona ocena odzysku energii z osadów ściekowych)”. Badania do doktoratu wykonywano na Wydziale Inżynierii Środowiska. W czerwcu 2012 roku mgr Yucheng Cao obronił z wyróżnieniem rozprawę doktorską. W trakcie wizyty profesora Zhihong Cao omówiono szczegóły dalszej współpracy. Efektem współpracy są również wspólne publikacje.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2013/I Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2013 r.
Prof. dr hab. inż. Włodzimierz Jan Sitko został powołany na stanowisko Rektora WSInż. w Lublinie w 1973 r., po służbowym przeniesieniu z Politechniki Śląskiej. Przez prawie 15 lat, z przerwami związanymi z kadencyjnością władz akademickich, pełnił funkcję Rektora Politechniki Lubelskiej. W latach 1975-1978, 1985-1988 przewodniczył Kolegium Rektorów Wyższych Szkół Lublina. W latach 2009-2012 był Przewodniczącym Konwentu Politechniki Lubelskiej. W 2009 r. otrzymał tytuł Honorowego Profesora Politechniki Śląskiej. Był współtwórcą WSPA w Lublinie, pierwszym jej Rektorem w latach 1998-2007.
Na zakończenie kadencji rektorskiej został uhonorowany funkcją Prezydenta WSPA. W roku 1973 prof. W. Sitko utworzył Instytut Organizacji i Zarządzania, z którego po latach wyłonił się obecny Wydział Zarządzania Politechniki Lubelskiej. Od 20 lat jest Kierownikiem Katedry Zarządzania. Obszarem badawczym Profesora są nauki o zarządzaniu, a w szczególności: zarządzanie strategiczne, zarządzanie zmianą, przedsiębiorczość. Ostatnio głównym kierunkiem zainteresowań jest zarządzanie przedsiębiorcze uczelnią i rozwój przedsiębiorczości akademickiej.
Jest autorem i współautorem ponad 300 publikacji naukowych, w tym: 15 monografii i 4 skryptów akademickich, ponad 200 prac badawczych niepublikowanych, około 100 prac o charakterze eksperckim; kierował i brał udział w 9 projektach badawczych KBN i MNiSzW. Był promotorem około 400 prac magisterskich, inżynierskich i licencjackich, 12 obronionych prac doktorskich, opiekunem naukowym w 5 obronionych przewodach habilitacyjnych. Wykonał około 100 recenzji prac doktorskich i habilitacyjnych oraz opinii w postępowaniu o tytuł profesora i na stanowisko profesora.
Otrzymał nagrodę III stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego za pracę habilitacyjną, 15 nagród I i II stopnia Ministra Edukacji Narodowej za działalność naukową i dydaktyczną, kilkanaście nagród Rektora Politechniki Śląskiej i Rektora Politechniki Lubelskiej. Otrzymał tytuł Ambasadora Lubelskiego Klubu Biznesu, Statuetkę Lidera Przedsiębiorczości przyznaną przez TNOiK, dyplom „Lubelski Orzeł Biznesu 2005” w kategorii „Osobowość roku” przyznany przez Konfederację Pracodawców Polskich.
W różnych okresach prowadził aktywną działalność w organizacjach naukowych, zawodowych i społecznych, takich jak: Komitet Nauk Zarządzania PAN, Państwowa Rada Górnictwa, TNOiK, Rada Główna Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Centrum Badań Przedsiębiorczości i Zarządzania PAN, Komitet Prognoz „Polska w XXI wieku” przy Prezydium PAN i szeregu innych. Pełnił i pełni funkcje w kilkunastu radach nadzorczych spółek prawa handlowego i utrzymuje stały bezpośredni kontakt z organizacjami gospodarczymi jako doradca i konsultant. Jest członkiem Zarządu Rady Przedsiębiorczości Lubelszczyzny.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 52/2012/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 4 października 2013 r.
Prof. dr hab. Jan Maria Kisyński urodził się w 1933 roku w Warszawie. Absolwent lubelskiego Liceum im. J. Zamojskiego, laureat II Ogólnopolskiej Olimpiady Matematycznej, studia matematyczne ukończył na UMCS w roku 1955. Tu także doktoryzował się pięć lat później. Jego promotorem był jeden z założycieli lubelskiego ośrodka matematycznego, prof. dr hab. Adam Bielecki, mistrz i późniejszy przyjaciel. W ten sposób prof. Kisyński stał się częścią linii genealogicznej wybitnych matematyków. Adam Bielecki był bowiem doktorantem Witolda Wilkosza, dalej linia genealogiczna sięga: Stanisława Zaremby, Gastona Darboux, Michela Chaslesa, Simeona Poissona, Josepha Lagrange'a, Leonharda Eulera, Johanna Bernoulli'ego, Jacoba Bernoulli'ego, Gottfrieda Leibniza.
Wczesne zainteresowania naukowe Jana Kisyńskiego koncentrowały się wokół równań różniczkowych, a w szczególności w nowej dziedziny - równań różniczkowych w przestrzeniach Banacha.
W roku 1959 młody naukowiec przenosi się do Warszawy, gdzie pracuje na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W tym czasie pozostaje pod wielkim wpływem prof. dr. hab. Krzysztofa Maurina i poświęconego równaniom różniczkowym seminarium prowadzonego przez prof. dr hab. Bogdana Bojarskiego. Współpraca z prof. Maurinem spowodowała, że Jan Kisyński zainteresował się generowaniem miar ciasnych w przestrzeniach topologicznych Hausdorffa i jego główny wynik w tym zakresie wszedł do kanonu teorii miary. Także jego wyniki z teorii półgrup operatorów stają się wkrótce znane powszechnie. Praca o operatorach Greena jest bardzo obszernie cytowana w drugim wydaniu klasycznej dziś monografii K. Yosidy oraz w monografii S. G. Kreina , a zadziwiający do dziś pomysłowością dowód twierdzenia Trottera-Kato jest niemal słowo w słowo powtarzany w niemal wszystkich książkach poświęconych półgrupom. Na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku, Jan Kisyński publikuje serię artykułów poświęconych związkom półgrup operatorów z tak zwanymi operatorowymi funkcjami kosinusowymi, których teoria była wtedy w powijakach.
Ukoronowaniem osiągnięć naukowych są kolejno habilitacja (1964), profesura nadzwyczajna (1973) i profesura zwyczajna (1983).W roku 1985, wraca do Lublina i razem z prof. A. Lasotą i K. Burdzym organizuje seminarium. Od tego momentu aż do roku 2004, kiedy odchodzi na emeryturę, pracuje w Politechnice Lubelskiej piastując stanowisko kierownika Katedry Matematyki.Od r. 1984 profesor Kisyński jest członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a od r. 1997 członkiem Lubelskiego Towarzystwa Naukowego. Należy on do Polskiego Towarzystwa Matematycznego i Amerykańskiego Towarzystwa Matematycznego. W roku 1991 Profesor zostaje wybrany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Nauk. Tego wyjątkowego zaszczytu nie doświadczył dotychczas żaden inny matematyk z Lublina. Wielokrotnie nagradzano go za osiągnięcia naukowe: uzyskał między innymi nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego dla młodych matematyków i nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. S. Mazurkiewicza, dwukrotnie nagrodę I-go stopnia przyznawaną przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nagrodę Wydziału III PAN i trzykrotnie nagrodę Sekretarza Naukowego PAN. Odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 40-lecia Polski Ludowej i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Od roku 2009 prof. Kisyński jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Spośród 9 jego doktorantów, 5 uzyskało tytuł doktora habilitowanego, a dwie osoby tytuł profesora. Postępowanie w sprawie nadania tytułu profesora kolejnemu doktorantowi jest w toku.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 51/2012/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2013 r.
Prof. dr hab. inż. Tadeusz Janowski rozpoczął pracę w lubelskiej Wyższej Szkole Inżynierskiej w 1967 r., gdzie natychmiast zorganizował własny zespół naukowo-badawczy. Liczący wówczas 5 pracowników Zespół Elektrotechniki rozwinął się do 30-osobowego Zakładu Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii w 1990 r. Obecny Instytut Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii liczy 25 osób, z których prawie wszyscy to uczniowie, dyplomanci i doktoranci Profesora. W 2013 r. Instytut Podstaw Elektrotechniki i Elektrotechnologii, którym prof. Tadeusz Janowski kierował przez 36 lat – do 2004 r., obchodzi swoje 45-lecie. Kierując zespołem pracowników naukowo-dydaktycznych, prof. T. Janowski nadał mu wspólny kierunek badań, tworząc ośrodek naukowo-badawczy o własnej specjalizacji, który jest liczącym się w kraju ośrodkiem badań w zakresie technologii nadprzewodnikowych, plazmowych, zastosowań elektromagnetyzmu, odnawialnych źródeł energii, kompatybilności elektromagnetycznej i pomiarów właściwości miękkich materiałów magnetycznych.
Profesor Janowski jest wciąż aktywnym organizatorem życia naukowego nie tylko we własnej jednostce organizacyjnej, ale także na Wydziale i Uczelni. Był Dziekanem Wydziału Elektrycznego w latach 1973–1975 i 1982–1987 i przez trzy kadencje Prorektorem ds. Nauki Politechniki Lubelskiej w latach 1975–81 oraz 1996–99. Działalność Profesora Janowskiego w sposób istotny przyczyniła się do wzrostu autorytetu Politechniki Lubelskiej. To z Jego inicjatywy w 1977 r. Wydział Elektryczny, jako pierwszy w Politechnice Lubelskiej, uzyskał prawa doktoryzowania, a potem w 2000 r., jako drugi po Wydziale Mechanicznym, prawa nadawania stopnia doktora habilitowanego.
Aktywność naukowo-badawcza prof. Tadeusza Janowskiego zaowocowała także zdobywaniem funduszy dla Politechniki Lubelskiej w ramach projektów krajowych i europejskich. Za sprawą prof. T. Janowskiego powstało jedno z dwóch istniejących w Lublinie europejskich centrów doskonałości pod nazwą Centrum Doskonałości Zastosowań Technologii Nadprzewodnikowych i Plazmowych w Energetyce (ASPPECT), którego jest Dyrektorem.
Profesor Janowski podczas 45-letniej pracy w Lublinie wykonał wiele oryginalnych i objętych ochroną patentową prac, które zostały wdrożone w zakładach przemysłowych Lubelszczyzny, takich jak Zakłady "EDA-PREDOM" w Poniatowej, "PZL" w Świdniku, Odlewnia Fabryki Samochodów, cukrownie Lubelszczyzny.
Profesor Tadeusz Janowski jest autorem bądź współautorem ponad 350 publikacji naukowych, 10 książek, 21 patentów. Za osiągnięcia był nagradzany 9-krotnie przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, ponad 30-krotnie przez Rektora Politechniki Lubelskiej. Otrzymał również liczne odznaczenia: Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej, medal „Zasłużony dla Lublina i dla Lubelszczyzny”, Medal Prezydenta Miasta Lublina.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 41/2012/VII Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 4 października 2012 r.
Prof. Kazimierz Szabelski był współtwórcą Politechniki Lubelskiej i jej Rektorem w latach 1996-2002. Długoletni prorektor Uczelni i I zastępca Rektora. Przepracował w Politechnice 45 lat, a łącznie z pracą w FSC Lublin – 52 lata. Zorganizował Katedrę Mechaniki Stosowanej, jest twórcą lubelskiej mechaniki. Utworzył specjalność dydaktyczną „Budowa śmigłowców".
Z Jego inicjatywy powstał chór akademicki. Jest prekursorem kształcenia w uczelni w zakresie architektury oraz humanizacji studiów technicznych. Jako prorektor wdrożył studia magisterskie na wszystkich wydziałach Uczelni.
Autor bądź współautor licznych prac naukowych, technicznych, dydaktycznych. Działalność naukowa Profesora dotyczy teorii drgań nieliniowych, wytrzymałości zmęczeniowej konstrukcji, mechaniki światłowodów oraz dynamiki śmigłowców, samochodów i silników. Jest promotorem 5 doktorów. Jako Rektor Politechniki pozostawił po sobie cztery zrealizowanie inwestycje. Powstały one przy braku dotacji ze środków Unii Europejskiej. Należą do nich: gmach Wydziału Inżynierii Środowiska, łącznik pomiędzy budynkami Wydziałów: Zarządzania i Inżynierii Środowiska, „pałacyk” stanowiący rektorat Uczelni oraz tzw. Spichlerz.
Dzięki staraniom Rektora K. Szabelskiego Wydziały Mechaniczny oraz Elektrotechniki i Informatyki uzyskały prawa habilitacji, zaś Wydział Mechaniczny – prawa nadawania stopnia doktora w dyscyplinie mechanika. Prof. Kazimierz Szabelski wprowadził reformę polegającą na decentralizacji finansowej Uczelni.
Członek Prezydium Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego, był członkiem Kolegium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, a także przewodniczącym Wojewódzkiego Klubu Techniki i Racjonalizacji w Lublinie. Członek European Akademy of Science, Arts and Letters w Paryżu, członek Akademii Inżynierskiej w Polsce. Współzałożyciel i przewodniczący Lubelskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej oraz organizator i przewodniczący Komisji Nauk Nieliniowych PAN w Lublinie.
Wyróżniony licznymi nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Przemysłu Maszynowego. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Otrzymał honorowe wyróżnienie „Resolutio pro laude akademica” Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz medal „Za zasługi dla Politechniki Lubelskiej”.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 15/2012/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2012 r.
Prof. dr hab. inż. Boris Khroustalev pełni funkcję Rektora Białoruskiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego w Mińsku. Ma duże osiągnięcia w zakresie wdrażania rozwiązań innowacyjnych, a opracowane przez zespół kierowany przez Niego rozwiązania zostały wdrożone w wielu zakładach przemysłowych Białorusi, Rosji, Ukrainy i Niemiec.
Prof. B. Khroustalev jest członkiem Narodowej Akademii Nauk Białorusi (od 2004 r. członek korespondent, a od 2009 r. – członek rzeczywisty). Prof. B. Khroustalev jest autorem lub współautorem 3 monografii, 14 podręczników i skryptów, ponad 200 prac naukowych oraz 16 patentów. Ma duży wkład w kształcenie kadry będąc promotorem oraz recenzentem wielu prac habilitacyjnych, doktorskich, a także magisterskich.
Jego osobiste zaangażowanie pozwoliło na zwiększenie efektywności kontaktów naukowych, a podpisanie umowy o współpracy pomiędzy Politechniką Lubelską i Białoruskim Narodowym Uniwersytetem Technicznym zaowocowało wzrostem udziału pracowników naukowych we wspólnych konferencjach, zwiększeniem ilości wspólnych artykułów publikowanych w czasopismach o zasięgu światowym, wzajemną wymianą studentów i pracowników oraz wzrostem zakresu badań naukowych. Ponadto pracownicy Politechniki Lubelskiej wchodzą w skład Kolegium Redakcyjnego czasopisma „Energetyka – Izviestia Wuzow”, którego Redaktorem Naczelnym jest prof. Boris Khroustalev.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 14/2012/III Senatu Politechniki Lubelskiej.
Prof. dr hab. inż. Volodymir Grabko ukończył Winnicki Politechniczny Instytut w 1984 r. i rozpoczął w nim pracę zawodową. Pełnił funkcję Kierownika Katedry Elektromechanicznych Systemów Automatyzacji w Przemyśle i Transporcie. Od 1998 r. do 2010 r. pełnił funkcję Prorektora, a od 2010 r. – Rektora Winnickiego Narodowego Uniwersytetu Technicznego (WNTU).
W roku 1990 obronił pracę doktorską, a w 2004 r. – habilitację. Jego działalność naukowa koncentruje się wokół opracowania metod matematycznych i modeli procesów w systemach energetycznych i elektromechanicznych oraz syntezy układów sterowania tych procesów.
Prof. V. Grabko autorem ponad 300 publikacji, 6 monografii, a także ponad 150 patentów. Jest członkiem 2 specjalizowanych rad dla obrony prac doktorskich i habilitacyjnych.
Jego osobiste zaangażowanie w rozwój współpracy między Politechniką Lubelską a Winnickim Narodowym Uniwersytetem Technicznym zaowocowało przygotowaniem grantów z programu współpracy Polska-Białoruś-Ukraina, wspólnymi badaniami z zakresu diagnostyki medycznej oraz elektroniki, wprowadzeniem nauki polskiego dla studentów WNTU, co w perspektywie doprowadzić powinno do wzrostu ilości ukraińskich studentów kształcących się na II stopniu kształcenia w Politechnice Lubelskiej.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 38/2010/IX Senatu Politechniki Lubelskiejw dniu 12 maja 2011 r.
Prof. zw. dr hab. inż. Tomasz Winnicki jest absolwentem Wydziału Chemii Politechniki Wrocławskiej. Opublikował ponad 200 publikacji naukowych, 4 książki i uzyskał 18 patentów. Wypromował 18 doktorów, z których wielu uzyskało tytuł profesora.
Badania naukowe prof. Winnickiego koncentrują się na zastosowaniu metod separacji w inżynierii środowiska. Rozpoczął pionierskie badania w świecie nad zastosowaniem reaktywnych polimerów w uzdatnianiu wody i oczyszczaniu ścieków.
Profesor pełni liczne funkcje w organizacjach naukowych, m.in.: Przewodniczący Państwowej Rady Ochrony Środowiska, członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, członek Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki.
Za swoją działalność prof. Tomasz Winnicki został odznaczony, m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem Zasłużony dla Ochrony Środowiska.
Profesor Winnicki patronował rozwojowi Wydziału Inżynierii Środowiska, poczynając od Zakładu Chemii Środowiska, poprzez Instytut Inżynierii Ochrony Środowiska, a na Wydziale kończąc. Szereg pracowników Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Lubelskiej uzyskało stopnie naukowe pod bezpośrednim kierownictwem naukowym prof. Tomasza Winnickiego.
Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 37/2010/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 12 maja 2011 r.
Prof. zw. dr hab. inż. Jakub Kazimierz Siemek jest absolwentem Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie oraz Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2007 roku jest przewodniczącym Sekcji Nauk Technicznych i członkiem Prezydium Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Prof. Jakub Siemek opublikował 450 prac naukowych oraz uzyskał 5 patentów, a także wypromował 15 doktorów.
Zainteresowania naukowe prof. Siemka koncentrują się wokół problematyki dotyczącej zaopatrzenia w energię, w szczególności: inżynierii złóż węglowodorów, hydrodynamiki i gazodynamiki ośrodków porowatych i szczelinowatych, magazynowania zanieczyszczeń płynnych w złożach i warstwach geologicznych, polityki energetycznej, ze szczególnym uwzględnieniem strategii gospodarki gazem ziemnym.
Działalność prof. Jakuba Siemka spotkała się wielokrotnie z dużym uznaniem środowiska naukowego, czego wyrazem jest wybranie Profesora na członka: Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie, Polskiej Akademii Nauk (wiceprezes oddziału krakowskiego PAN), Akademii Inżynierskiej w Polsce, Rosyjskiej Akademii Nauk Przyrodniczych.
Za swoją działalność prof. Jakub Siemek został odznaczony, m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.
Profesor jest osobą zasłużoną dla rozwoju i promocji Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Lubelskiej. Wspiera rozwój kadry naukowej, wnosząc istotny wkład w skuteczną popularyzację osiągnięć Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Lubelskiej.
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego, Program Operacyjny Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020 "PL2022 - Zintegrowany Program Rozwoju Politechniki Lubelskiej" POWR.03.05.00-00-Z036/17
Na stronach internetowych Politechniki Lubelskiej stosowane są pliki „cookies” zgodnie z polityką prywatności. Dowiedz się więcej