Doktor Honoris Causa

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 15/2022/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2022 r. 

Prof. dr hab. inż. Andrzej Seweryn jest wybitnym specjalistą w zakresie mechaniki materiałów i konstrukcji, krzewicielem nauki, wzorem nauczyciela akademickiego i wychowawcą kadr naukowych. Prof. Andrzej Seweryn urodził się 9 listopada 1962 r. w Hajnówce. W 1986 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera, a stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie mechanika został mu nadany w 1992 r.

W 1997 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 2004 r. otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. W latach 1988-2021 jego praca naukowo-dydaktyczna była związana z Wydziałem Mechanicznym Politechniki Białostockiej (PB), gdzie pełnił funkcję kierownika Katedry Mechaniki i Informatyki Stosowanej oraz dziekana Wydziału Mechanicznego, a także był członkiem Senatu i prorektorem ds. nauki tej Uczelni. Od 2021 r. pracuje na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej na stanowisku profesora, pełniąc jednocześnie funkcję dziekana.

Profesor ma istotne osiągnięcia naukowe dla rozwoju dyscypliny inżynieria mechaniczna. Dotyczą one opracowania oryginalnych modeli obliczeniowych rozwoju uszkodzeń i pękania elementów konstrukcyjnych w prostym i złożonym stanie obciążenia, a także wykorzystania istniejących oraz opracowania nowych metod numerycznych do modelowania procesów pękania. Równie ważne są wyniki licznych badań doświadczalnych procesów odkształcania, kumulacji uszkodzeń oraz pękania elementów, także z karbami, w warunkach jedno- i wieloosiowych obciążeń, o proporcjonalnych
i nieproporcjonalnych składowych, monotonicznych i cyklicznie zmiennych, w temperaturze pokojowej, podwyższonej i obniżonej, wykonanych dla różnorodnych grup materiałów.

Prof. Seweryn był głównym wnioskodawcą uzyskania uprawnień Wydziału Mechanicznego PB do nadawania stopnia doktora w dyscyplinach: mechanika, biocybernetyka i inżynieria biomedyczna oraz automatyka i robotyka, a także doktora habilitowanego w dyscyplinach: budowa i eksploatacja maszyn oraz mechanika. Profesor modernizował programy nauczania, był współorganizatorem studiów doktoranckich, opiekunem Studenckich Kół Naukowych, inicjatorem tworzenia nowych kierunków studiów oraz powstania unikalnej bazy laboratoryjnej.

Prof. Seweryn był członkiem wielu sekcji komitetów Polskiej Akademii Nauk oraz prowadził działalność w wielu zespołach ministerialnych. Od 2003 r. jest członkiem Komitetu Mechaniki PAN. Od 2002 r. jest członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej oraz wielu innych towarzystw naukowych w kraju i zagranicą. W latach 2012-2020 pełnił funkcję przewodniczącego Kolegium Dziekanów Wydziałów Mechanicznych Polskich Uczelni Technicznych, od 2020 r. jest Jego Honorowym Przewodniczącym.

Na dorobek publikacyjny Profesora składa się ok. 350 publikacji naukowych, a także patenty i wzory użytkowe. Ponadto jest On autorem lub współautorem 7 monografii.  Publikacje Jego autorstwa były cytowane 1200 wg bazy Scopus, a indeks Hirscha wg tej bazy wyniósł 16. Profesor kierował licznymi projektami badawczymi. Realizował także prace na rzecz firm przemysłowych. Był promotorem 8 przewodów doktorskich. Profesor był założycielem i redaktorem naczelnym czasopisma Acta Mechanica et Automatica, a także członkiem zespołów redakcyjnych lub rad naukowych czasopism oraz członkiem komitetów naukowych konferencji.

Prof. Andrzej Seweryn współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi i akademickimi, w Polsce i za granicą. Za wybitne osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne Profesor był wielokrotnie wyróżniany licznymi nagrodami i odznaczeniami państwowymi.

Galeria zdjęć

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 14/2020/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2022 r. 

Profesor Gopakumar Kumarukuttan Nair jest światowej sławy naukowcem w obszarze energoelektroniki. Jego innowacyjne rozwiązania przekształtników energoelektronicznych i napędów elektrycznych są cenione na całym świecie. W środowisku naukowym rozpoznawany jest jako jeden z najbardziej innowacyjnych badaczy w zakresie topologii wielopoziomowych energoelektronicznych układów prze-kształtnikowych, zaawansowanych metod modulacji i zastosowań układów energoelektronicznych w systemach napędowych.

Prof. Gopakumar K. urodził się w 1956 r. w stanie Kerala w Indiach. Stopnie inżyniera (1980), magistra (1984) i doktora (1994) w dyscyplinie inżynieria elektryczna uzyskał w Indian Institute of Science (IISc) w Bangalore w Indiach. W latach 1984-1987 był zatrudniony w Indian Space Research Organisation, Satellite Centre. Od 1987 r. pracuje w Indian Institute of Science w Department of Electronic Systems Engineering.

Prof. Gopakumar K. wypromował 29 doktorów, a kolejnymi sześcioma opiekuje się obecnie. Jego wychowankowie pracują w czołowych uczelniach i firmach na świecie, a ich sukcesy międzynarodowe w USA, Kanadzie i Europie najlepiej świadczą o randze szkoły naukowej swojego mentora.

Główne zainteresowania badawcze Profesora obejmują sterowanie napędami z silnikami indukcyjnymi z wielopoziomowymi falownikami napięcia modulowanymi w oparciu o wielokątne struktury wektorów przestrzennych. Celem badawczym tych prac jest wygenerowanie napięcia o sinusoidalnym kształcie, które pozbawione jest harmonicznych niskiego rzędu. W przeciągu ostatnich siedmiu lat, rozwijane przez profesora Gopakumara metody ewoluowały od układów heksagonalnych, poprzez dwunastoboczne, osiemna-stoboczne, 24-boczne i 30-boczne. Innym znanym osiągnięciem profesora Gopakumara jest histerezowy regulator dla falownika napięcia, pracujący z niemal stałą częstotliwością przełączania. Interesującym rozwiązaniem jest również, opracowany we wczesnych latach jego kariery naukowej, układ falownika prądu dla sześciofazowych napędów z silnikami indukcyjnymi. Rozwiązanie to cieszy się do tej pory dużym zainteresowaniem i jest nadal rozwijane przez wiele ośrodków badawczych.

Prof. Gopakumar K. ma znakomity dorobek publikacyjny, na który składa się blisko 300 tytułów w czasopismach i materiałach konferencyjnych. Prace te opublikował w prestiżowych wydawnictwach, takich jak IEEE, IET, IEE oraz EPE. Liczba cytowań jego artykułów jest imponująca, a indeksy Hirsha wynoszą dla WoS, Scopus i Google Scholar odpowiednio: 32, 42 i 45.

W uznaniu jego osiągnięć naukowych, najważniejsze organizacje branżowe IEEE, INAE i IETE, nadały mu stopień Fellow, ponadto IEEE Society of Industrial Electronics (IE) powierzyło mu obowiązki współredaktora naczelnego czasopisma IEEE Transactions on Industrial Electronics o IF przekraczającym 7. Profesor należy do grona kilku wykładowców IE Society, którzy uzyskali tytuł Distinguished Lecturer. W 2019 r. otrzymał prestiżową nagrodę IEEE Eugene Mittleman Outstanding Research Achievement Award, która jest najwyższą nagrodą techniczną przyznawaną przez IEEE IE Society. Otrzymał on również wiele innych nagród, w tym nagrodę IETE (Indie) im. prof. B. K. Bose za wkład w dziedzinie energoelektroniki i napędów elektrycznych, nagrodę IISc Alumni Award za doskonałość w badaniach w inżynierii w 2016 r., a ponadto w latach 2016-2018 piastował stanowisko ABB Chair Professor.

W procedurze nadania tytułu Doktora Honoris Causa jego opiniodawcami byli: prof. Joachim Holtz (Wuppertal University), prof. Leopoldo Garcia Franquelo (University of Seville) oraz prof. Marian Piotr Kaźmierkowski (Politechnika Warszawska).

Galeria zdjęć

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 10/2021/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2021 r. 

Prof. dr hab. inż. Jerzy Merkisz (ur. 14.09.1947 r.) jest absolwentem Politechniki Poznańskiej, z którą związał swoją karierę zawodową i naukową i na której zdobył stopnie naukowe oraz tytuł naukowy profesora (1978 r., 1992 r. i 1997 r.). Od 2020 r. pełni funkcję kierownika Zakładu Silników Spalinowych. W latach 1993-2020 był dyrektorem Instytutu Silników Spalinowych i Transportu.

Głównym obszarem działalności naukowej Profesora jest budowa i eksploatacja maszyn – silników spalinowych, a zwłaszcza ich aspektów ekologicznych. Ponadto zajmuje się ekologią transportu, w tym systemami diagnostyki pokładowej OBD. Jest inicjatorem, autorem i koordynatorem koncepcji oraz metodyki badań on-line emisji związków szkodliwych spalin wszelkich środków transportu, w których zastosowano silniki spalinowe.

Ma ogromne zasługi w integracji „silnikowego” środowiska naukowo-przemysłowego, zwłaszcza jako założyciel i prezes zarządu Polskiego Towarzystwa Naukowego Silników Spalinowych, redaktor naczelny kwartalnika „Combustion Engines” oraz organizator Międzynarodowych Kongresów Silników Spalinowych.

Jest Honorowym Profesorem Akademii Transportu Ukrainy, Wyróżnionym Członkiem amerykańskiego Towarzystwa SAE oraz Honorowym Profesorem UW-M w Olsztynie. Jest także członkiem: Polskiego Towarzystwa Naukowego Motoryzacji, Polskiego Instytutu Spalania, Polskiego Towarzystwa Pojazdów Ekologicznych, Polskiego Naukowo-Technicznego Towarzystwa Eksploatacyjnego i honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Robotowej.

Profesor pełni wiele funkcji naukowych i ma znaczące osiągnięcia we współpracy z polskim przemysłem, głównie motoryzacyjnym. Za tę działalność otrzymał tytuł doktora honoris causa Akademii Techniczno-Humanistycznej w Bielsku-Białej (2011 r.) oraz Uniwersytetu Technologiczno-Humanistycznego w Radomiu (2014 r.). Jest członkiem Komitetu Transportu PAN, wiceprzewodniczącym Rady Nadzorczej i przewodniczącym Rady Naukowej w Instytucie Badań i Rozwoju BOSMAL w Bielsku-Białej. Był członkiem wielu rad naukowych w instytutach, np.: w IPS TABOR w Poznaniu, PIMOT, ITS, IL, ITWL w Warszawie.

Jest autorem i współautorem 45 monografii i podręczników akademickich, 13 patentów oraz ponad 690 artykułów, 440 referatów (krajowych i zagranicznych) i 390 prac badawczych dla przemysłu. Dużą część swojej twórczej pracy poświęca kształceniu młodych pracowników nauki. Wypromował 46 doktorów, jest promotorem 9 prac doktorskich w toku. Jest autorem 48 opinii o dorobku kandydatów do tytułu naukowego profesora, 76 recenzji prac habilitacyjnych i 87 recenzji prac doktorskich.

Prof. Jerzy Merkisz współpracuje od wielu lat z Wydziałem Mechanicznym Politechniki Lubelskiej. Służy radą i pomocą w zakresie organizacji i prowadzenia badań oraz specjalistycznej aparatury, przyczyniając się do promocji Politechniki Lubelskiej jako ośrodka dydaktyczno-badawczego w dziedzinie eksploatacji pojazdów i transportu. Uczestniczy w promocji doktorów i doktorów habilitowanych, był opiniodawcą dorobku naukowego pracowników ubiegających się o tytuł naukowy profesora.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 43/2020/VIII Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2021 r. 

Prof. dr hab. inż. Józef Gawlik jest pracownikiem Wydziału Mechanicznego Politechniki Krakowskiej. Stopień doktora (1977 r.) i doktora habilitowanego (1989 r.) uzyskał na Wydziale Mechanicznym Politechniki Krakowskiej. Tytuł profesora uzyskał w 1998 r.

W latach 1999-2005 pełnił funkcję prorektora, natomiast w latach 2005-2008 – rektora Politechniki Krakowskiej. Był dyrektorem Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Produkcji Politechniki Krakowskiej (2009-2017).

Przewodniczący Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk (2007-2015), członek rzeczywisty Akademii Inżynierskiej w Polsce (od 2002 r.), a od 2019 r. jej wiceprzewodniczący. Członek Rad Naukowych: Instytutu Technologii Eksploatacji  Państwowego Instytutu Badawczego w Radomiu (od 2011 r.), Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Urządzeń Mechanicznych – OBRUM (2013-2015), Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych (od 2017 r.), członek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów (2012-2020), ekspert Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (od 2012 r.), członek kolegiów redakcyjnych czasopism: „Advances in Manufacturing Science and Technology”, „Management and Production Engineering Review”, „Mechanik”, „Technical Transactions”, „Technologia i Automatyzacja Montażu”, „Zarządzanie Produkcją”. Visiting professor w: Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu (1999-2000), Uniwersytecie Tsinghua w Pekinie, Instytucie Materiałów Supertwardych w Kijowie, Chmielnickim Uniwersytecie Narodowym.

Główne obszary prac badawczych i wdrożeniowych Profesora to: technologia obróbki powierzchniowej narzędzi,  nadzorowanie procesu obróbki materiałów trudnoskrawalnych. Współautor lub autor: 11 opracowań monograficznych, ponad 250 publikacji, 13 patentów, kierownik 14 prac wdrożeniowych i 5 projektów celowych. Opracował ponad 200 opinii na stopnie i tytuły naukowe, w tym dla uczelni zagranicznych. Przewodniczył komitetom organizacyjnym 12 konferencji międzynarodowych, w tym Kongresu DAAAM. Promotor 12 rozpraw doktorskich.

Prof. Józef Gawlik współpracuje z wieloma ośrodkami akademickimi, w tym od wielu lat z Politechniką Lubelską. Odznaczenia Profesora to m.in.: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2005 r.), Złoty Krzyż Zasługi (1999 r.), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2000 r.). Jest  doktorem honoris causa: Chmielnickiego Uniwersytetu Narodowego (2007 r.), Politechniki Koszalińskiej (2016 r.) i Profesorem Honorowym Uniwersytetu w Miszkolcu (2010 r.).

Najważniejsze wyróżnienia Profesora: Medal im. dr. Henryka Jordana nadany przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (2005 r.), Złota Odznaka Prometeusza (2006 r.), Odznaka Honorowa „Za Zasługi dla Wynalazczości” (2005 r.), Medal Zasłużony dla Politechniki Krakowskiej (2018 r.), 3 Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 8/2018/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 15 maja 2018 r.

Profesor Marian Piotr Kaźmierkowski, członek rzeczywisty PAN, doktor honoris causa Uniwersytetu w Aalborgu w Danii (2004), Narodowego Instytutu Politechnicznego w Tuluzie we Francji (2010), Uniwersytetu Zielonogórskiego (2012) i  Politechniki Białostockiej (2017), IEEE Life Fellow. Jest absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej z 1968 r. W roku 1972 obronił rozprawę doktorską i został zatrudniony w Instytucie Sterowania i Elektroniki Przemysłowej Politechniki Warszawskiej. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1981 r. na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, natomiast tytuł profesora nauk technicznych w 1991 r. Od 1996 r. jest również konsultantem w IEL.

Prof. Marian P. Kaźmierkowski jest uczonym o uznanym międzynarodowym autorytecie. Kierunki Jego prac badawczych i aplikacyjnych są innowacyjne w skali światowej. W 2017 r. został uhonorowany medalem IEEE za pionierskie prace nad rozwojem przekształtników energoelektronicznych i systemów sterowania napędem elektrycznym. Jego dorobek naukowy został zaprezentowany w publikacjach i monografiach wydanych przez prestiżowe wydawnictwa: Springer-Verlag, Academic Press, CRC Taylor & Francis, Elsevier. Opublikował ponad 150 artykułów w renomowanych czasopismach międzynarodowych. 

Liczba cytowań Jego prac, według bazy Web of Science sięga 5 000, a indeks Hirscha wynosi 22. Jest współtwórcą 17 patentów w zakresie automatyki napędu i energoelektroniki.

Prof. Marian P. Kaźmierkowski pełni ważne funkcje w krajowych i międzynarodowych instytucjach naukowych. W latach 1999-2001 był zastępcą przewodniczącego IEEE Industrial Electronics Society. Od 1994 r. jest członkiem rady programowej czasopisma naukowego IEEE „Transactions on Industrial Electronics”, a w latach 2004-2006 był jego redaktorem naczelnym. Od 1996 r. Profesor jest członkiem międzynarodowej rady Power Electronics and Motion Control (PEMC) w Budapeszcie. W latach 1994-2007 był organizatorem i pierwszym przewodniczącym oddziałów Industrial Electronics oraz Power Electronics w Polskiej Sekcji IEEE. Pełnił również funkcję przewodniczącego Polskiej Sekcji IEEE w latach 2002-2005. Jako członek Polskiej Akademii Nauk, w kadencji 2011-2014, był Dziekanem Wydziału Nauk Technicznych PAN oraz członkiem Prezydium PAN. W 2003 r. uruchomił Europejskie Centrum Doskonałości w zakresie Power Electronics and Intelligent Control for Energy Conservation (PELINCEC).

Prof. Marian P. Kaźmierkowski jest twórcą uznanej w kraju i za granicą szkoły naukowej energoelektroniki i napędu elektrycznego. Jest autorem podręczników, które stanowią cenną bazę do kształcenia inżynierów.

Wypromował ponad 30 doktorów, z których wielu pracuje w uczelniach zagranicznych i placówkach badawczych koncernów elektrotechnicznych. Profesor jest laureatem prestiżowych, międzynarodowych oraz krajowych nagród i wyróżnień, w tym fundacji Alexandra von Humboldta, Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, 2 nagród IEEE Industrial Electronics Society, nagrody badawczej Siemensa, 5 nagród MNiSW, w tym nagrody za całokształt osiągnięć w 2013 r.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 47/2015/IX Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2016 r.

Prof. dr hab. inż. Antoni Tajduś urodził się 16 lutego 1949 r. w miejscowości Zamieście-Tymbark. Studia wyższe ukończył w roku 1973 na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, z którą zawodowo związany jest do dnia dzisiejszego. W 1977 r. obronił pracę doktorską, a w 1990 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych. Tytuł profesora otrzymał w 2003 r.

Profesor ma szerokie zainteresowania naukowe. Główne kierunki Jego działalności naukowo-badawczej dotyczą takich dziedzin, jak: geoinżynieria (geomechanika, geotechnika, inżynieria skalna i szczególnie budownictwo podziemne, w tym tunelowe), zagrożenia naturalne występujące przy eksploatacji surowców mineralnych (tj.: wstrząsy, tąpania, wyrzuty gazów i skał, deformacje powierzchni i związane z tym uszkodzenia budowli znajdujących się na powierzchni terenu), rekonstrukcje i rewaloryzacje podziemi zabytkowych miast (m.in.: Sandomierz, Rzeszów, Lublin, Zamość) i adaptacja pogórniczych podziemi (Wieliczka, Bochnia, Złoty Stok), energetyka oparta o kopalne źródła energii (węgiel kamienny i brunatny, gaz, w tym gaz łupkowy, ropa naftowa), niekonwencjonalne technologie wykorzystania węgla w gospodarce (problemy podziemnego i naziemnego zgazowania węgla).

Prof. Antoni Tajduś jest autorem 183 publikacji, współautorem 14 książek, 14 patentów, z których 12 zostało wdrożonych i przyniosło wymierne efekty ekonomiczne dla przemysłu w Polsce i za granicą. Był realizatorem (kierownikiem lub głównym wykonawcą) 15 grantów. Wykonał 249 prac naukowo-badawczych, projektów, opinii i ekspertyz.

Profesor aktywnie uczestniczy w pracach wielu organizacji i komisji, m.in. jest: od 2007 r. Przewodniczącym Komitetu Górnictwa PAN, od 2012 r. Przewodniczącym Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, członkiem: International Organizing Committee of the World Mining Congress (od 2004 r.), International Society for Rock Mechanics (od 1999 r.), International Association for Soil Mechanics & Geotechnical Engineering (od 1999 r.), Komisji Nauk Technicznych Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiego Komitetu Geotechniki, Zarządu Stowarzyszenia „Polskie Forum Akademicko-Gospodarcze” (od 2009 r.), Komisji Bezpieczeństwa Pracy w Górnictwie przy Wyższym Urzędzie Górniczym, Rady Naukowej Instytutu Mechaniki Górotworu PAN w Krakowie (2007 r. i nadal), Społecznej Rady ds. Narodowego Programu Redukcji Emisji powołanej przez Ministra Gospodarki, Rady Naukowej Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, Akademii Inżynierskiej w Polsce, Przewodniczącym Małopolskiej Rady Gospodarczej Województwa Małopolskiego, Przewodniczącym Komitetu Sterującego dla przygotowania zagospodarowania Legnickiego Zagłębia Górniczo-Energetycznego Węgla Brunatnego, założycielem Małopolsko-Podkarpackiego Klastra Czystych Energii oraz Małopolskiego Klastra Technologii Informacyjnych, członkiem Komisji ds. Zagrożeń w Zakładach Górniczych i członkiem Rady Naukowej „Archives of Mining Sciences”.

W ostatnich 22 latach pełnił On w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie wiele odpowiedzialnych funkcji: Prodziekana Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii (1993-1996), Dziekana Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii (1996-2002), Prorektora AGH ds. Ogólnych (2002-2005), Rektora AGH (2005-2012). Przez 4 lata (2008-2012) był Przewodniczącym Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych oraz członkiem Prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich. Od listopada 2012 r. pełni funkcję Kierownika Katedry Geomechaniki, Budownictwa i Geotechniki AGH.

Prof. Antoni Tajduś był promotorem 7 doktorów, opiekunem 6 habilitacji, recenzował 2 doktoraty honoris causa, 12 wniosków profesorskich, 16 habilitacji, 18 doktoratów. Wypromował ponad 120 dyplomantów.

Utrzymuje On kontakty z wieloma zagranicznymi ośrodkami naukowymi w takich krajach, jak: Czechy, Niemcy, Norwegia, Rosja, Słowacja, Szwecja, Ukraina, Węgry.

Działalność naukowa Profesora jest ceniona w Polsce, jak i zagranicą, o czym świadczy uzyskanie wielu nagród krajowych i zagranicznych. W Polsce uzyskał między innymi: nagrodę Naczelnej Organizacji Technicznej (2004), nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za działalność naukową i organizacyjną (2010), Małopolską Nagrodę Gospodarczą (2010). W 2009 r. został uznany Małopolaninem Roku. Za swoją działalność w 2011 r. został odznaczony wysokim, polskim odznaczeniem – Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Jest Profesorem Honorowym Politechniki Śląskiej (2010) oraz Narodowego Uniwersytetu Technicznego Nafty i Gazu w Iwanofrankowsku (2012), doktorem honoris causa multi: Narodowego Uniwersytetu Górniczego w Dniepropietrowsku (Ukraina, 2006), Uniwersytetu w Miszkolcu (Węgry, 2013), Politechniki Świętokrzyskiej (2013), Politechniki Śląskiej (2015).

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 11/2015/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2015 r.

Prof. dr hab. inż. Janusz Krzysztof Kowal urodził się 25 lipca 1949 r. w Krakowie. Jest absolwentem kierunku automatyka na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W 1974 r. podjął pracę na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH, z którym związany jest zawodowo do dnia dzisiejszego.

W roku 1982 obronił pracę doktorską, a w 1990 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora otrzymał w roku 1996. W 2000 r. został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego. Od 1990 roku pełni funkcje kierownicze w AGH. W latach 1990-1996 był Prodziekanem ds. Dydaktycznych WIMiR. W kolejnych latach (1996-1999) Dziekanem WIMiR, a następnie Prorektorem ds. Nauki AGH (1999-2005). Ponownie sprawował funkcję Dziekana WIMiR w latach 2005-2012. Od 1994 r. do chwili obecnej kieruje Katedrą Automatyzacji Procesów. Od 1996 r. jest członkiem Senatu AGH – aktualnie przewodniczy Senackiej Komisji ds. Statutowo-Regulaminowych.

Działalność naukowa prof. Janusza Kowala koncentruje się wokół problematyki: dynamiki układów mechanicznych, wibroakustyki, automatyki oraz sterowania układów i struktur mechanicznych. Do Jego najważniejszych osiągnięć naukowych należy zaliczyć pionierskie prace z zakresu metod aktywnych redukcji drgań, zakłócających prawidłowe funkcjonowanie urządzeń i przekazywanych do otaczającego środowiska. Niektóre oryginalne rozwiązania konstrukcyjne Profesora zostały opatentowane i znalazły zastosowanie praktyczne.

Wyniki swoich prac publikuje w prestiżowych czasopismach naukowych. Jest autorem ponad 200 artykułów naukowych, 6 monografii i dwutomowego podręcznika akademickiego pt.: „Podstawy automatyki” oraz współautorem 13 patentów. Jest promotorem 13 prac doktorskich, w tym 10 zakończonych, a 4 z nich zostały obronione z wyróżnieniem. Był recenzentem 34 prac doktorskich oraz kilkudziesięciu postępowań habilitacyjnych i wniosków profesorskich.

Profesor zaangażowany jest we współpracę z wieloma liczącymi się ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą, gdzie prowadzi działalność naukową w ramach utworzonych zespołów badawczych. Współpracuje również z ośrodkami przemysłowymi w ramach konsorcjów naukowo-przemysłowych, a także Instytutu Autostrada Technologii i Innowacji, gdzie jest liderem Centrum Automatyzacji, Sterowania Układów i Struktur Mechanicznych. Ponadto jest aktywnym uczestnikiem Sieci Naukowych i Klastrów. Współpracuje z szeregiem przedsiębiorstw, dla których wykonał wiele prac naukowo-badawczych. Od 1992 r. organizuje cyklicznie międzynarodową konferencję „Active Noise and Vibration Control Methods”. Był jednym z inicjatorów powstania międzynarodowej konferencji „International Carpathian Control Conference”. Jest członkiem wielu komitetów naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych oraz komitetów redakcyjnych czasopism naukowych w kraju i za granicą. Profesor aktywnie uczestniczy w pracach wielu organizacji i komisji, m.in. jest członkiem międzynarodowych organizacji naukowych, jak: International Institute of Acoustic and Vibration, gdzie w 2012 roku został wybrany członkiem Board of Directors tego Instytutu oraz CLAWAR Association. Ponadto jest członkiem Komitetu Mechaniki i Komitetu Budowy Maszyn PAN. Bierze udział w pracach wielu rad naukowych. Od roku 2012 jest członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, gdzie pełni funkcję Sekretarza Sekcji VI Nauk Technicznych. W latach 2005-2012 przewodniczył Kolegium Dziekanów Wydziałów Mechanicznych Polskich Uczelni Technicznych. Aktualnie jest Honorowym Przewodniczącym tego Kolegium. Pracował w Regionalnym Komitecie Sterującym przy Marszałku Województwa Małopolskiego, był członkiem Zespołu ds. Nagród Premiera, obecnie uczestniczy w pracach Zespołu ds. Nagród MNiSW.

Za działalność związaną z pracą naukowo-badawczą był uhonorowany licznymi nagrodami i wyróżnieniami.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 10/2015/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2015 r.

Prof. dr hab. inż. Tomasz Kapitaniak urodził się 27 kwietnia 1959 r. w Łodzi. Jest absolwentem kierunku mechanika i budowa maszyn na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej (1982 r.) oraz kierunku zastosowania matematyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Łódzkiego (1985 r.). W 1983 r. podjął pracę na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, z którym związany jest zawodowo do dnia dzisiejszego. W roku 1985 obronił pracę doktorską, a w 1989 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora otrzymał w roku 1995. W 1997 r. został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego. W 2013 r. został wybrany na członka korespondenta Polskiej Akademii Nauk.

Od 1992 roku pełni w Politechnice Łódzkiej kierownicze funkcje. W latach 1996-1999 był Prodziekanem ds. Dydaktycznych. Od 1992 r. do chwili obecnej kieruje Katedrą Dynamiki Maszyn. Od kilku kadencji jest członkiem Senatu Politechniki Łódzkiej – aktualnie przewodniczy Senackiej Komisji ds. Nauki i Rozwoju Uczelni.

Tomasz Kapitaniak rozwinął działalność naukową w zakresie dynamiki maszyn i teorii drgań. Prace Profesora koncentrowały się głównie na zagadnieniach teorii bifurkacji i chaosu deterministycznego oraz na problemach sterowania ruchami nieregularnymi. W ramach tych tematów badawczych prof. Kapitaniak ma osiągnięcia w skali światowej i jest powszechnie uznanym autorytetem.

Do najważniejszych w jego dorobku należy zaliczyć opracowanie metod sterowania i synchronizacji układów chaotycznych, umożliwiające praktyczne zastosowanie ruchów chaotycznych w zagadnieniach technicznych oraz opracowanie teoretycznych modeli atraktorów wielowymiarowych.

Wyniki swoich prac publikuje w prestiżowych czasopismach naukowych. Na dorobek ten składa się 219 artykułów w czasopismach z listy JCR, 7 monografii i 3 podręczniki akademickie. Jego podręcznik „Chaos for Engineers” (SpringerVerlag 1998, II wyd. 2000) doczekał się przekładu na język chiński i jest podstawowym podręcznikiem nieliniowej dynamiki wykorzystywanym na kilkunastu uniwersytetach. Prace Profesora są szeroko cytowane (ponad 2000 cytowań), co świadczy o jego wpływie na kierunki badań rozwijane aktualnie w dynamice nieliniowej. Jego Hindex wynosi 27 (Web of Science).

W latach 2010-2012 był członkiem Rady Narodowego Centrum Nauki, od 2003 r. jest członkiem Komitetu Mechaniki PAN. Za działalność naukową profesor Kapitaniak został nagrodzony Nagrodą MNSWiT w 1989 roku, Nagrodą MEN w 1995 roku oraz Nagrodą MNiSW w 2006 roku. Jest on honorowym profesorem Saratov State University w Rosji oraz University of Aberdeen w Szkocji.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 10/2014/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2014 r.

Prof. dr hab. inż. Janusz Mroczka, czł. koresp. PAN urodził się 27 kwietnia 1952 r. w Dębicy. Studia wyższe ukończył w roku 1976 na Politechnice Wrocławskiej, z którą związany jest zawodowo do dnia dzisiejszego. W 1980 r. obronił pracę doktorską, a w 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora uzyskał w roku 1996.

Zainteresowania naukowe Profesora dotyczą metodologii procesu poznawczego, algorytmizacji problemu odwrotnego, pomiarów pośrednich źle uwarunkowanych numerycznie, analizy spektralnej i polaryzacyjnej promieniowania rozproszonego w opisie właściwości układów dyspersyjnych, metodologii łączenia danych pomiarowych o różnej przestrzennej rozdzielczości z wykorzystaniem deterministycznych i stochastycznych metod przetwarzania (fuzja danych), wykorzystania reprezentacji czasowo-częstotliwościowych sygnałów w przetwarzaniu danych pomiarowych, opracowania metody momentów w analizie układów dyspersyjnych.

Profesor Janusz Mroczka jest autorem ponad 325 publikacji (91 z listy filadelfijskiej), współautorem 13 książek (5 zagranicznych, 7 krajowych), 8 patentów (4 wdrożenia). Był realizatorem (kierownikiem lub głównym wykonawcą) 27 grantów (w tym 7 międzynarodowych). Profesor aktywnie uczestniczy w pracach wielu organizacji i komisji, m.in.: od roku 2007 jest Przewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (członkiem od 1993 r.); od roku 2012 członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. W latach 1991-1996 pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Metrologii Elektrycznej Politechniki Wrocławskiej. Był członkiem Sekcji Miernictwa Interdyscyplinarnego KBN (18 konkursów, w tym w 6 Przewodniczącym). W 1998 roku założył Katedrę Metrologii Elektronicznej i Fotonicznej Politechniki Wrocławskiej, którą kieruje do chwili obecnej. Prof. Janusz Mroczka był promotorem 22 prac doktorskich (4 Cotutelle we Francji), opiekunem 6 habilitacji, recenzował 2 doktoraty honoris causa, 32 wnioski profesorskie (1 za granicą), 43 habilitacje, 16 doktoratów, wypromował ponad 200 dyplomantów.

Działalność naukowa Profesora jest ceniona w Polsce, jak i za granicą, o czym świadczy członkostwo w wielu międzynarodowych organizacji ach. Powierzono mu także zorganizowanie i współprzewodniczenie International Symposium of Optical Applied Science and Engineering „Optical Diagnostics in Fluid and Thermal Flow”, San Diego, USA (1993). Utrzymuje On kontakty z wieloma ośrodkami naukowymi, w takich miastach jak: Rouen, Yokohama, Toronto, Preston, Marsylia, Eindhoven, Berlin, Boston, San Diego, Rio de Janeiro, Buenos Aires, Londyn, Padwa, Lecce, Bruksela, Tampere, Szanghaj.

Za działalność naukowo-badawczą uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 14/2013/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2013 r.

Prof. dr hab. inż. Eugeniusz Świtoński urodził się 7 sierpnia 1940 r. w Drohiczynie. Studia wyższe ukończył w roku 1963 na Politechnice Poznańskiej, a następnie rozpoczął pracę w Politechnice Śląskiej, z którą związany jest zawodowo do dnia dzisiejszego. W 1970 r. obronił pracę doktorską, a w 1980 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora uzyskał w roku 1995.

Głównym kierunkiem prac naukowych Profesora są: stateczność i dynamika prętów cienkościennych, dynamika maszyn górniczych, a w szczególności kombajnów węglowych, badania w zakresie stosowania i rozwoju metod numerycznych w analizie stereomechanicznej konstrukcji maszynowych, dynamika napędów elektromechanicznych w ujęciu mechatronicznym.

Profesor Eugeniusz Świtoński jest autorem ponad 250 opracowań i artykułów naukowych, twórcą 6 patentów i wielu zgłoszeń patentowych. Współorganizował i uczestniczył w ponad 80 międzynarodowych konferencjach naukowych. Wchodził w skład wielu komitetów naukowych i organizacyjnych konferencji – w tym międzynarodowego sympozjonu „Modelowanie w mechanice” – oraz komitetów redakcyjnych czasopism naukowych w kraju i za granicą, m.in.: „Przeglądu Mechanicznego”, czasopism „Journal of Theoretical and Applied Mechanics”, „International Journal Engineering Mechanics”.

Profesor aktywnie uczestniczy w pracach wielu organizacji i komisji, m.in.: jest członkiem Komitetu Mechaniki, Komitetu Budowy Maszyn oraz Komisji Górniczej PAN. Bierze także udział w pracach wielu rad naukowych. Od roku 2007 jest członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów oraz Członkiem Honorowym Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej.

Prof. Eugeniusz Świtoński był promotorem 14 prac doktorskich, recenzentem 22 rozpraw doktorskich, kilkudziesięciu habilitacji i wniosków o tytuł naukowy profesora. Wypromował ponad 150 dyplomantów.

Działalność naukowa Profesora jest ceniona w Polsce, jak i za granicą. O międzynarodowym uznaniu jego dorobku świadczą kontakty z wieloma ośrodkami naukowymi, m.in. w: Aachen, Brnie, Ostrawie, Pilźnie, Moskwie, Kijowie i Wilnie. Za działalność związaną z pracą naukowo-badawczą uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: nagrodę w III Ogólnopolskim Konkursie PTMTS (1996), nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Rektora Politechniki Śląskiej. Został odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski; Złotym, Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi; Medalem Komisji Edukacji Narodowej; Medalem Jubileuszowym AGH; Medalem Honorowym Giorgio Agricoli TU VSB w Ostrawie; Złotym Laurem Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Trzykrotnie otrzymał najwyższą godność akademicką doktora honoris causa, przyznaną przez: Politechnikę Rzeszowską (2007), Politechnikę Śląską (2009) oraz Akademię Górniczo-Hutniczą im. St. Staszica w Krakowie (2012).

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 9/2013/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 3 czerwca 2013 r.

Prof. Marek Cyprian Chmielewski jest wybitnym uczonym, który opublikował 192 publikacje. Publikacje te były cytowane 2158 razy, indeks Hirscha – 26.

Prof. M. Chmielewski ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej i pracował tam jako asystent do 1968 roku. Od 1969 roku jest związany z Instytutem Chemii Organicznej PAN, w którym, między innymi, był zastępcą dyrektora Instytutu ds. naukowych (1987-2004), pełniącym obowiązki dyrektora Instytutu (1988-1989), a także sprawował funkcję dyrektora Instytutu (2004-2010). W latach 1994-2006 był zastępcą przewodniczącego (sekretarza) Wydziału III Nauk Matematycznych, Fizycznych i Chemicznych PAN, w latach 2008-2010 – przewodniczył Radzie Dyrektorów Placówek Naukowych PAN. Uczestniczył w pracach Zespołu Nagród Prezesa Rady Ministrów (1994- 2009), w tym jako jego przewodniczący – w latach 2004-2006. Był członkiem Rady Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (2007-2010). W Komitecie Głównym Olimpiady Chemicznej pełnił funkcję wiceprzewodniczącego (1988-1998).

Jest członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 2009 roku), członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego i Amerykańskiego Towarzystwa Chemicznego. W latach 2006-2008 koordynował udział Polski w europejskim projekcie European Research Area – Chemistry. Jest przedstawicielem Polski w Europejskiej Organizacji Węglowodanowej, a także członkiem Komitetu Sterującego Europejskimi Sympozjami Chemii Organicznej (ESOC). Bierze udział w pracach Zespołu, który reprezentuje Polskę w programie współpracy Unii Europejskiej z Republiką Korei (KORANET). Prof. M. Chmielewski odbył dwa długoterminowe staże naukowe na amerykańskich uniwersytetach Purdue i Southern Illinois University w Carbondale. Wykładał na wielu uniwersytetach Stanów Zjednoczonych, Kanady, Europy, Izraela, Indii, Japonii i Republiki Korei.

Laureat licznych nagród i wyróżnień, między innymi: Nagroda Wydziału III PAN (1984), Medal Kostaneckiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1994), Nagroda im. Marii Skłodowskiej-Curie PAN (1998), Francusko-Polska Nagroda Francuskiego Towarzystwa Chemicznego (2009). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP (2002) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2004).

Zainteresowania naukowe prof. Marka Chmielewskiego ukształtowały się pod wpływem współpracy z prof. Aleksandrem Zamojskim i dwóch staży zagranicznych, w zespole prof. Roya Whistlera (Purdue Uni.) i w zespole prof. Jamesa BeMillera (SIU Carbondale), gdzie zajmował się syntezą i przemianami monosacharydów. Podejmując 30 lat temu samodzielną pracę, postanowił zająć się wykorzystaniem cukrów jako atrakcyjnych substratów w syntezie produktów naturalnych i ich aktywnych analogów. W końcu lat siedemdziesiątych kierunek ten stał się bardzo popularny. Decyzja zmiany zespołu sprawiła, że obiektem syntez prof. Chmielewskiego stały się związki β-laktamowe.

We wszystkich tematach prowadzonych przez zespół prof. Chmielewskiego poszukiwanie nowych, aktywnych biologicznie związków nigdy nie było celem, choć finalne produkty były zawsze testowane. Przedmiotem szczególnego zainteresowania zawsze były rozwiązania metodologiczne, a przede wszystkim kontrola stereochemiczna prowadzonych procesów.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 42/2011/VII Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 26 stycznia 2012 r.

Prof. Zenon Hotra urodził się 20 czerwca 1942 r. we Lwowie. W latach 1949-1959 był uczniem lwowskiej szkoły nr 11. Od 1963 r. do 1966 r. był studentem Wydziału Elektro-Fizycznego Politechniki Lwowskiej, gdzie uzyskał dyplom inżyniera techniki elektronicznej o specjalności „Przyrządy półprzewodnikowe”. Następnie w latach 1969-1972 uczęszczał na zaoczne studia doktoranckie na tej samej uczelni, by w 1972 r. uzyskać stopień doktora nauk technicznych (tytuł rozprawy: „Opracowanie cienkowarstwowych kondensatorów dla układów mikroelektronicznych o wysokiej niezawodności”). W 1981 r. w Sankt-Petersburgu (Rosja) uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, broniąc rozprawy „Opracowanie wysokowydajnych przetworników informacji dla systemów pokładowych”. Tytuł profesora uzyskał w 1984 r.

Obecnie pełni funkcję Kierownika Katedry Przyrządów Elektronicznych Politechniki Lwowskiej. Jest Przewodniczącym Specjalistycznej Rady ds. stopni naukowych (obrony prac naukowych) dla specjalności: elektronika ciała stałego, technologia, sprzęt i produkcja aparatury elektronicznej, fizyka ciała stałego oraz systemy optoelektroniczne.

Obszary zainteresowań naukowych prof. Z. Hotry to badanie i opracowywanie nowych materiałów i technologii oraz elementów techniki elektronicznej: optoelektronicznych układów scalonych, mikroelektronicznych czujników wielkości fizycznych, przetworników informacji optycznej.

Dorobek naukowy Profesora obejmuje autorstwo i współautorstwo ponad 600 prac naukowotechnicznych, 32 monografii i podręczników. Był promotorem 49 doktorów habilitowanych i doktorów z Ukrainy, Polski, Węgier, Mongolii i Syrii.

Za swoją działalność był wielokrotnie nagradzany. Ważniejsze wyróżnienia profesora Z. Hotry to tytuły: „Zasłużony Wynalazca Ukrainy” (1989), „Zasłużony Działacz Nauki i Techniki Ukrainy” (1992), „Prymus Oświaty Ukrainy” (1994).

Jest członkiem Akademii Nauk Inżynieryjnych Ukrainy (1992). W roku 1997 został uznany za najlepszego profesora-naukowca Lwowa. W roku 2004 nadano mu tytuł członkа Międzynarodowej Akademii Termoelektryki, a w roku 2007 – tytuł członkа Akademii Nauk Elektroniki Stosowanej Białorusi, Rosji i Ukrainy. W roku 2011 profesor Z. Hotra otrzymał tytuł doktora honoris causa Narodowego Uniwersytetu Technicznego „Lvivska Politechnika”.

Współpraca profesora Z. Hotry z Politechniką Lubelską rozpoczęła się w 1994 roku. Był członkiem komitetów naukowych konferencji organizowanych przez Wydział Elektrotechniki i Informatyki PL. Brał udział w realizacji 6 grantów badawczych i badawczo-rozwojowych, a także kilku prac wykonywanych na zlecenie przemysłu.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 37/2011/VI Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 26 stycznia 2012 r.

Prof. Iuriy Kryvonos urodził się 12 kwietnia 1939 roku w Debalcewie (woj. donieckie). W latach 1946-1956 uczęszczał do szkoły średniej w Pjatichatkach, a następnie do Elektromechanicznego Technikum Transportu Kolejowego w Kijowie (1956-1959). Od 1961 r. do 1967 r. studiował w Dniepropietrowskim Państwowym Uniwersytecie im. 300-lecia Zjednoczenia Ukrainy z Rosją na Wydziale Mechaniczno-Matematycznym. W roku 1972 uzyskał stopień doktora nauk fizyczno-chemicznych, broniąc pracy pt. „Rozpraszanie płaskich i cylindrycznych fal na wtrąceniach w nieorganicznych i półorganicznych ośrodkach” (promotor: prof. dr hab. I. T. Selezow), a w 1993 r. stopień doktora habilitowanego nauk fizyczno-matematycznych (temat dysertacji: „Modele matematyczne dla falowych oraz szybkozmiennych procesów fizycznych i technologicznych”).

W roku 1967 został zatrudniony w Instytucie Cybernetyki Akademii Nauk (obecnie Instytut Cybernetyki im. W. M. Głuszkowa Narodowej Akademii Nauk Ukrainy (NANU)), zajmując tam szereg stanowisk od inżyniera, aż po profesora. Od 1975 r. był zatrudniony na stanowisku starszego pracownika naukowego, w 2000 r. został członkiem korespondentem NAN Ukrainy, w 2009 r. członkiem rzeczywistym (Akademik) NAN Ukrainy. Pełnił również funkcje: profesora Katedry Informatyki Wydziału Informatyki Narodowego Uniwersytetu „Kijowsko-Mogiliańska Akademia”, członka Rady Naukowej Instytutu Cybernetyki im. W. M. Głuszkowa NANU, zastępcy przewodniczącego specjalizowanej rady ds. obron dysertacji w Instytucie Cybernetyki im. W. M. Głuszkowa NANU, członka specjalizowanej rady ds. obron dysertacji w Instytucie Sztucznego Intelektu NAN i MON Ukrainy, redaktora naukowego cyklu „Teoria optymalnych rozwiązań”, współprzewodniczącego oraz członka komitetów naukowych wielu międzynarodowych konferencji z zakresu modelowania matematycznego, technologii komputerowych oraz sztucznego intelektu.

Do obszarów zainteresowań naukowych Profesora należy zaliczyć: metody szeregowej identyfikacji modeli matematycznych dla falowych oraz szybkozmiennych procesów fizycznych i technologicznych, teorię zaburzeń dla operacji pseudo-inwersyjnych oraz projekcyjnych, metody projektowania oraz instrumentarium rozproszonych technologii informatycznych przeznaczonych dla kompleksowej automatyzacji działania obiektów rozległych powierzchniowo.

Dorobek naukowy Profesora obejmuje autorstwo i współautorstwo 7 monografii, 23 preprintów, 64 publikacji w czasopismach naukowych, 15 patentów i świadectw autorskich oraz 55 publikacji w materiałach konferencyjnych. Był promotorem 25 prac doktorskich i habilitacyjnych. Za swoją działalność wielokrotnie nagradzany i odznaczany, w tym m.in.: Orderem „Znak zasługi” (1986), Medalem Przodownika Pracy (1981), Medalem „Weteran pracy” (1986), Medalem „Pamięć 1500-lecia Kijowa” (1982), Orderem za zasługi 3. stopnia (2007), Odznaką NAN Ukrainy za osiągnięcia naukowe (2007). Został również uhonorowany tytułami: Laureata nagrody im. W. M. Głuszkowa NAN Ukrainy, Państwowej Nagrody Ukraińskiej RZR w obszarze nauki i techniki (1988) oraz Zasłużonego działacza nauki i techniki (2000).

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 8/2010/III Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2010 r.

Prof. Wojciech Mitkowski urodził się 5 października 1946 r. w Krakowie w rodzinie zawodowych historyków, co niewątpliwie miało istotny wpływ na ukształtowanie Jego zaangażowanej postawy, zarówno w młodzieńczym, jak i dorosłym życiu. Uczęszczał do szkoły podstawowej nr 4 w Krakowie oraz do V Liceum Ogólnokształcącego również  w Krakowie, które ukończył egzaminem dojrzałości 29 maja 1964 roku. Studiował na Wydziale Elektrotechniki (obecnie Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki) Akademii Górniczo-Hutniczej, który ukończył 12 marca 1970 roku uzyskując tytuł magistra inżyniera elektryka z zakresu automatyki i telemechaniki. Bezpośrednio po ukończeniu studiów został słuchaczem Wydziałowego Studium doktoranckiego AGH. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał 24 stycznia 1974 roku na podstawie rozprawy doktorskiej pt. „Sterowanie obiektów o parametrach rozłożonych w oparciu o aproksymację modelem dyskretnym”. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie automatyki uzyskał 8 listopada 1984 roku na podstawie rozprawy pt. „Stabilizacja systemów liniowych stacjonarnych”. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał Mu dnia 20 marca 1992 roku.

Prof. Wojciech Mitkowski pracę zawodową rozpoczął dnia 1 października 1973 roku na stanowisku starszego asystenta w Zakładzie Cybernetyki i Teorii Sterowania Instytutu Automatyki. Dyrektorem Instytutu i kierownikiem Zakładu był wtedy prof. Henryk Górecki, który uznawany jest za jednego z twórców polskiej szkoły automatyki. Następnie od 1 października 1974 roku został zatrudniony na stanowisku adiunkta, a od 1 listopada 1985 roku na stanowisku docenta. Po uzyskaniu tytułu naukowego profesora zostaje w dniu 1 czerwca 1992 roku zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w AGH, zaś od 1 maja 1998 roku na stanowisku profesora zwyczajnego.

Główne kierunki badań Profesora Wojciecha Mitkowskiego skupiają się wokół zagadnień związanych ze sterowaniem systemów dynamicznych. Wiele miejsca w Jego dorobku naukowym zajmują opracowania dotyczące sterowania procesami przemysłowymi, między innymi przemian fazowych, optymalizacji kształtu, procesu konwertorowego, czy dotyczących grzania slabów. Znaczący wpływ na kierunek zainteresowań Profesora związany z zastosowaniami matematyki wywarła współpraca, w trakcie studiów doktoranckich, z wybitnym matematykiem prof. Andrzejem Turowiczem, w wyniku której powstał skrypt „Teoria macierzy”, 6. razy wznawiany. Prof. Wojciech Mitkowski posiada znaczący dorobek naukowy i jest niekwestionowanym autorytetem w zakresie automatyki i robotyki oraz teorii sterowania.

Prof. Wojciech Mitkowski od wielu lat współpracuje z Wydziałem Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej. Jej efektem były między innymi recenzje wydawnicze, recenzje rozpraw doktorskich oraz udział w wyjazdowym seminarium Katedry Automatyki AGH zorganizowanym na Wydziale Elektrotechniki i Informatyki Politechnice Lubelskiej w 2007 roku.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 4/2008/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2008 r.

Prof. Ryszard Tadeusiewicz urodził się 5 maja 1947 roku w Środzie Śląskiej niedaleko Wrocławia w rodzinie inteligenckiej o bogatych tradycjach patriotycznych. Szkołę podstawową i średnią ukończył w Myślenicach koło Krakowa. Studiował na Wydziale Elektrycznym Akademii Górniczo-Hutniczej, który ukończył (z wyróżnieniem) w 1971 roku. Dodatkowo (już po uzyskaniu stopnia naukowego z automatyki) studiował na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, na którym potem okresowo pracował jako profesor i kierownik Zakładu Biocybernetyki oraz Zakładu Biostatystyki i Informatyki medycznej, a także przeszedł gruntowne studia w zakresie metod matematycznych i informatycznych w ekonomii uzyskując w efekcie pełne prawa profesora Akademii Ekonomicznej w Krakowie (promował 4 osoby do stopnia naukowego doktora nauk ekonomicznych).

Od kwietnia 1971 roku całkowicie poświęcił się pracy naukowej związanej z biocybernetyką, automatyką i informatyką, osiągając kolejno w 1975 roku stopień naukowy doktora, w 1981 roku doktora habilitowanego, w 1986 roku profesora a w 1991 roku profesora zwyczajnego nauk technicznych - wszystkie w AGH.

Napisał i opublikował ponad 500 prac naukowych, które były wydawane w renomowanych periodykach naukowych w kraju i za granicą oraz prezentowane na ponad dwustu konferencjach naukowych – krajowych i międzynarodowych. Profesor Ryszard Tadeusiewicz łączy w sobie talenty naukowe z talentami dydaktycznymi. Napisał ponad 70 monografii naukowych i innych książek, m.in. cenionych i poszukiwanych podręczników (większość z nich doczekała się wielu kolejnych wydań i wznowień), a także kilkadziesiąt artykułów i kilka książek popularnonaukowych (w tym m.in. książkę i serię artykułów popularyzujących wiedzę dla dzieci).

Prowadzi także popularyzujące wiedzę odczyty - m.in. wieloletni cykl obejmujący ponad 50 odczytów w MPiK, a także liczne pogadanki popularno-naukowe i odczyty w radio i w TV. Zajmuje się także publicystyką, głównie związaną z problemami nauki i szkolnictwa wyższego. Prowadził wykłady na większości krakowskich uczelni: od 30 lat nieprzerwanie wykłada na AGH – na studiach dziennych, podyplomowych i doktoranckich, od 25 lat prowadzi wykłady i seminaria magisterskie w Akademii Ekonomicznej, gdzie współtworzył katedrę Informatyki, dla której wykształcił i wypromował (ze stopniami doktora i doktora habilitowanego nauk ekonomicznych) znaczny odsetek jej kadry, a także napisał serię bardzo poszukiwanych (w całej Polsce) podręczników informatyki ekonomicznej.

Profesor Ryszard Tadeusiewicz jest twórcą szkoły naukowej w dziedzinie biocybernetyki, automatyki i robotyki a przede wszystkim informatyki, o czym świadczy liczne grono Jego wychowanków. Wypromował łącznie 43 doktorów (w AGH, Akademii Ekonomicznej i Akademii Medycznej), recenzował 142 rozprawy doktorskie i 62 rozprawy habilitacyjne, opiniował 52 wnioski o nadanie tytułu naukowego profesora, opracowywał cztery wnioski o nadanie tytułu Doktora Honoris Causa, w tym między innymi laudację dla Ojca Świętego Jana Pawła II.

Wielokrotnie był powoływany w charakterze super-recenzenta Centralnej Komisji ds. Stopni Naukowych i Tytułu Naukowego. W czasie ostatnich 25 lat prof. Tadeusiewicz był kilkadziesiąt razy powoływany do różnych ciał opiniodawczych i doradczych przy różnych urzędach i instytucjach centralnych - przez Ministra Edukacji Narodowej i Sportu, Ministra Nauki i Informatyzacji, Ministra Przemysłu, Premiera Rządu RP, Marszałków Sejmu i Senatu RP a także Prezydenta Rzeczypospolitej Polski. Pełnił także wiele funkcji opiniodawczych i doradczych zlecanych przez Wojewodę Małopolskiego, Marszałka Województwa Małopolskiego oraz Prezydenta Miasta Krakowa.

W 1996 roku w powszechnych i tajnych wyborach został ogromną większością głosów wybrany na stanowisko Prorektora AGH ds. Nauki, a w styczniu 1998 roku został również znaczną większością głosów wybrany na stanowisko Rektora AGH. Wybór ten społeczność AGH powtórzyła w 1999 roku, powierzając prof. Tadeusiewiczowi funkcję rektora tej uczelni na kolejną kadencję 1999-2002, a potem w kolejnych wyborach na kadencję 2002-2005.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2005/V Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 16 czerwca 2005 r.

Prof. dr hab. inż. Henryk Hawrylak urodził się 24 maja 1924 r. w Lublinie. W 1945 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Zamościu. W tym samym roku przybył do Wrocławia i został członkiem Akademickiej Straży Uniwersyteckiej w ramach Grupy Kulturalno-Naukowej. Odtąd przebieg kariery prof. H. Hawrylaka jest związany z Politechniką Wrocławską. Uczestniczył w pierwszych polskich wykładach na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym tej uczelni, którą ukończył w 1950 r. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1961 r. stopień doktora habilitowanego w 1965 r., zaś tytuł naukowy profesora w 1969 roku, a w roku 1975 profesora zwyczajnego.

W Instytucie Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn Politechniki Wrocławskiej utworzył Zakład Maszyn i Urządzeń Górnictwa Odkrywkowego, którym kierował przez 25 lat. Wśród licznych funkcji, które pełnił blisko 30 lat na Uczelni, można wymienić: Prodziekan i Dziekan Wydziału, Dyrektor Instytutu, Przewodniczący Prezydium Senatu oraz Pełnomocnik Rektora ds. Rozwoju Kadry Naukowej. Działalność naukowa Profesora oraz kierowanego przez Niego Zespołu Badawczego koncentrowała się na zagadnieniach analizy i matematycznego modelowania procesów urabiania przestrzennej struktury kopalin użytecznych i skał oraz procesów oddziaływania narzędzi roboczych na twory geologiczne. Badania nad problematyką kinetyki procesów ciągłego urabiania i ładowania surowców mineralnych były podstawą stworzenia w tej dziedzinie szkoły naukowej. Współpraca Profesora z innymi ośrodkami naukowymi, badawczo-rozwojowymi i przemysłowymi doprowadziła do stworzenia podstaw zunifikowanych zestawów krajowych maszyn górnictwa odkrywkowego, w tym serii koparek wielonaczyniowych oraz ładowarko-zwałowarek.

Dorobek naukowy Profesora zawiera ponad 120 publikacji naukowych, w tym 8 książek, monografii i podręczników. Przeszło 90 pozycji niepublikowanych prac wykonanych dla przemysłu świadczy o znaczącej pozycji Profesora i Jego Zespołu. O wysokim autorytecie naukowym Profesora świadczyła także Jego obecność w licznych radach, komitetach lub komisjach naukowych różnych ośrodków badawczych.

Do najważniejszych można zaliczyć: uczestnictwo w Komisjach Komitetu Nauki i Techniki, Komitetach Naukowych IV Wydziału Nauk Technicznych PAN, Komitecie Badań Naukowych, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadr Naukowych przy Prezesie Rady Ministrów, przewodniczący Sekcji Nauk Technicznych Centralnej Komisji ds. Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych.

Prof. H. Hawrylak był wybitnym twórcą nauki i techniki. Był nauczycielem wielu generacji pracowników nauki, badaczy i konstruktorów. Cieszył się ogromnym autorytetem w środowisku naukowym i zawodowym zarówno w kraju jak i za granicą. Jego walory osobiste, talent organizacyjny, życzliwość dla ludzi, skromność i dobroć były powszechnie znane.

Prof. Henryk Hawrylak zmarł w listopadzie 2013 r. Był niedościgłym wzorem uczonego, nauczyciela i organizatora życia akademickiego.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 10/2005/IV Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 16 czerwca 2005 r.

Prof. Stanisław Kocańda urodził się 26 października 1922 r. w rodzinie nauczycielskiej na Podhalu. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1958 r. w Wojskowej Akademii Technicznej, stopień doktora habilitowanego w 1963 r. Tytuł naukowy profesora otrzymał w roku 1968.

W 1983 r. prof. Stanisław Kocańda został członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk, natomiast w 1991 r. członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk.

Prof. dr hab. inż. Stanisław Kocańda pracę dydaktyczną i naukową rozpoczął w 1948 r. w Laboratorium Wytrzymałości Materiałów Konstrukcyjnych Politechniki Wrocławskiej. Od początku działalności Wojskowej Akademii Technicznej tj. od 1951 r. prof. St. Kocańda pracował w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn. W latach 1969 – 1980 pełnił funkcję Prodziekana ds. naukowych Wydziału Mechanicznego.

Do szczególnych osiągnięć należy zaliczyć wykazanie prawidłowości rozwoju zjawisk zmęczenia w metalach, wykrywanie oznak zmęczenia poprzez specjalne metodyki badawcze, opisy analityczne zmęczenia i prędkości pękania na podstawie teorii defektów i mechaniki pękania, opisy pękania w elementach napromieniowanych laserem i ze wzmocnioną warstwą wierzchnią, badania krótkich pęknięć zmęczeniowych. Stworzył Polską Szkołę Badań Zmęczeniowych elementów konstrukcyjnych i zjawisk zmęczenia w metalach, w której korzystano z dość specjalistycznych technik badawczych i aplikowano nowoczesne modele fizyczne, rozwinął elektronooptyczne badania mikrobudowy powierzchni pęknięć, których szczególne cechy umożliwiają analizowanie mechanizmu i przebiegu pękania oraz rekonstrukcję historii obciążenia uszkodzonych elementów.

Wyniki swoich badań przedstawił w 350 publikacjach autorskich i współautorskich, zarówno w renomowanych czasopismach krajowych, jak i zagranicznych. Jest autorem bądź współautorem 26 monografii książkowych i podręczników akademickich. Fundamentalna monografia prof. Kocańdy pt. "Zmęczeniowe pękanie metali" została przetłumaczona na język angielski, rosyjski, japoński oraz chiński i została uznana jako jedno z trzech podstawowych opracowań w literaturze światowej w historii badań zmęczeniowych.

Prof. Stanisław Kocańda był członkiem Komitetu Budowy Maszyn PAN, był organizatorem i Przewodniczącym Międzysekcyjnych Zespołów Zmęczenia i Mechaniki Pękania Materiałów i Konstrukcji PAN. Był członkiem Komitetu Mechaniki PAN, członkiem Komitetu Nauki o Materiałach PAN i Komitetu Nagród Państwowych. Był członkiem wielu Rad Naukowych Instytutów PAN, instytutów badawczych i uczelnianych. Profesor był również członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członkiem czynnym i członkiem honorowym European Structural Integrity Society. Należał do Kolegium Naukowego Problemov Procnosti Narodowej Akademii Nauk Ukrainy.

Prof. St. Kocańda był wybitnym nauczycielem akademickim, którego cechowała pasja badawcza i ogromne zaangażowanie w kształcenie studentów i pracowników nauki. Był doktorem honoris causa Wojskowej Akademii Technicznej i Politechniki Częstochowskiej.

Profesor był promotorem 15 doktoratów i opiekunem 6 prac habilitacyjnych. 

Prof. Stanisław Kocańda zmarł 7 marca 2006 r. Został pochowany na warszawskich Powązkach.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Nr 1/2004/II Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 13 maja 2004 r.

Profesor Tadeusz Kaczorek to wybitny uczony, profesor zwyczajny, członek rzeczywisty PAN, absolwent i pracownik Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Głównym obszarem zainteresowań naukowych Profesora są matematyczne metody analizy i syntezy układów elektrycznych, sterowalność i obserwowalność tych układów, projektowanie układów śledzących, budowa regularnych i singularnych układów z dwuwymiarowym oraz wielowymiarowym wektorem zmiennych niezależnych. Dorobek naukowy publikowany Profesora T. Kaczorka obejmuje 16 książek i monografii oraz ponad 600 artykułów i rozpraw naukowych, w tym pozycje o zasięgu światowym, które wpłynęły na kierunki badań w teorii sterowania.

Do takich pozycji należy monografia "Two-Dimenisonal Linear Systems", wydana przez Springera w 1985 r., wyróżniona Nagrodą Państwową oraz dwutomowa monografia "Linear Control Systems" wydanaw 1993 r. przez Research Studies Press and J. Wiley. Profesor T. Kaczorek jest twórcą uznanej szkoły naukowej w zakresie teorii sterowania, wypromował 59 doktorów, spośród których 20 jest profesorami wyższych uczelni, w tym 13 za granicą.

W okresie pięćdziesięcioletniej pracy naukowej i dydaktycznej w Politechnice Warszawskiej pełnił funkcje akademickie Dyrektora Instytutu Sterowania i Elektroniki Przemysłowej na Wydziale Elektrycznym, Dziekana tego Wydziału i Prorektora Politechniki Warszawskiej. Był wielokrotnie zapraszany do wygłaszania wykładów w wielu uniwersytetach Europy, Stanów Zjednoczonych, Kanady, Azji oraz prezentował plenarne referaty na licznych światowych konferencjach naukowych. W latach 1988-1991 prof. T. Kaczorek był Dyrektorem Stacji Naukowej PAN w Rzymie.

Profesor jest członkiem wielu stowarzyszeń i komitetów naukowych oraz rad programowych. Jest laureatem wielu nagród, w tym Nagrody Państwowej, trzynastu Nagród Ministra oraz wysokich odznaczeń państwowych.

Tytuł nadany został na podstawie Uchwały Senatu Politechniki Lubelskiej w dniu 14 maja 2003 r.

Anthony John Moses – Profesor zwyczajny Uniwersytetu w Cardiff (Wielka Brytania), wieloletni dyrektor Centrum Technologii Magnetycznych im. Wolfsona (Wolfson Centre for Magnetics Technology - Cardiff University), członek wielu prestiżowych towarzystw naukowych, wybitny uczony, specjalista w zakresie materiałów magnetycznych, w szczególności poznania i opisu zjawisk w ferromagnetykach, metod i przyrządów pomiarowych do badań właściwości materiałów magnetycznych stosowanych w urządzeniach elektrycznych, autor ponad 200 prac naukowych, członek wielu komitetów programowych konferencji naukowych.

Urodził się w 1942 r. w Newport. W latach 1962-66 studiował w Uniwersytecie Walijskim w Cardiff. W latach 1966-68 pracował w przemyśle; w 1968 r. wrócił do uniwersytetu na studia doktoranckie, a od 1970 r. jest pracownikiem Uniwersytetu Walijskiego.

Profesor Moses aktywnie uczestniczy w realizacji projektów badawczych zamawianych przez przemysł i agendy rządowe jako wykonawca i koordynator, o czym świadczy fakt, że w ciągu ostatnich 10 lat wartość prac koordynowanych przez Niego przekroczyła 5 milionów funtów brytyjskich. Wypromował 30 doktorów, koordynował 7 międzynarodowych projektów edukacyjnych, w tym 3 projekty TEMPUS realizowane w Politechnice Lubelskiej.

Współpraca Politechniki Lubelskiej z prof. A. J. Moses z Cardiff University rozpoczęła się w 1984 roku, potwierdzona umową o współpracy w roku 1986. Inicjatorami nawiązania współpracy byli prof. John E. Thompson i prof. A. J. Moses. Zawarta umowa stała się podstawą do wymiany pracowników oraz realizacji programów Unii Europejskiej w szczególności programu TEMPUS. Istotną pomoc w uzyskaniu statusu Centrum Doskonałości Zastosowań Technologii Nadprzewodnikowych i Plazmowych w Energetyce przez Politechnikę Lubelską stanowiło podjęcie się roli centrum bliźniaczego przez Wolfson Centre for Magnetics Technology Uniwersytetu w Cardiff kierowane przez profesora Mosesa.

Prof. zw. dr hab. inż. Michał KLEIBER jest wybitnym uczonym w dziedzinie mechaniki, informatyki stosowanej oraz metod komputerowych mechaniki.

Jest członkiem Korespondentem PAN, Dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN, Ministrem Nauki - Przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych.

W 2001 r. został laureatem Nagrody Funduszu Nauki Polskiej za opracowanie nowych metod analizy i optymalizacji w nieliniowej termomechanice ciał odkształcalnych.

Urodził się w 1946 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1968 r. uzyskał, z wyróżnieniem, dyplom magistra inżyniera w zakresie teorii konstrukcji. Ponadto studiował na Wydziale Matematyki, Informatyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując w 1971 r. magisterium z matematyki. Od roku 1972 pracuje w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN, gdzie habilitował się w 1978 r. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1984 r. a profesora zwyczajnego - w roku 1989.

Jest członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i Akademii Inżynierskiej w Polsce. Prof. M. Kleiber jest także przewodniczącym Rady Dyrektorów Placówek Naukowych PAN oraz członkiem Prezydium PAN. Był stypendystą Fundacji im. A. von Humboldta w Instytucie Statyki i Dynamiki Konstrukcji na Uniwersytecie w Stuttgarcie. W trakcie wielokrotnych pobytów w RFN prof. M. Kleiber brał udział w badaniach dotyczących modelowania i symulacji komputerowej złożonych zagadnień nowoczesnej techniki, takich jak analiza nieliniowych drgań przekrycia stadionu olimpijskiego w Monachium czy badanie zachowania się w trakcie lotu promu kosmicznego Columbia. Był także członkiem grupy badawczej, która opracowała komputerowy system analizy konstrukcji LARSTRAN, używany w wielu instytucjach badawczych i biurach projektowych na całym świecie.

Prof. M. Kleiber przebywał jako "visiting professor" na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, był wielokrotnie zapraszany do prowadzenia cykli wykładów w różnych ośrodkach badawczych na świecie. Ponad 30 razy zapraszany był do wygłaszania głównych referatów na międzynarodowych kongresach i sympozjach. W 1991 r. otrzymał nagrodę Uniwersytetu Tokijskiego.

Obszar pracy badawczej prof. M. Kleibera usytuowany jest na pograniczu szeroko rozumianej termomechaniki, metod numerycznych oraz informatyki. W swojej pracy naukowej zajmuje się badaniami nad nieliniową mechaniką ciał odkształcalnych i konstrukcji. Prowadzi również badania nad zastosowaniem metod informatycznych w badaniach naukowych, technice i medycynie. W mechanice ciał odkształcalnych zajmuje się teorią dużych deformacji, plastycznością i pękaniem metali, statecznością konstrukcji oraz mechaniką układów
o losowych właściwościach.

W zakresie metod numerycznych i informatyki stosowanej badania naukowe prof. M. Kleibera dotyczą metody elementów skończonych, optymalizacji, inżynierii oprogramowania i symulacji komputerowej. Do najważniejszych Jego osiągnięć naukowych należy sformułowanie podstaw teoretycznych i efektywna implementacja komputerowa metody elementów skończonych w zastosowaniu do nieliniowych problemów mechaniki konstrukcji, opracowanie metody stochastycznych elementów skończonych oraz analiza wrażliwości złożonych nieliniowych układów konstrukcyjnych.

Jest autorem ponad 200 artykułów w renomowanych czasopismach o światowym obiegu, w tym zamieszczanych w wielu czasopismach znajdujących się na liście filadelfijskiej.

Prof. M. Kleiber jest autorem wielu książek. Monografia "The Stochastic Finite Element Method" była pierwszą na świecie książką wskazującą na możliwość wykorzystania metody elementów skończonych do analizy układów o własnościach losowych, zaś monografia "Parameter Sensivity in Nonlinear Mechanics" jest do dzisiaj jedynym na świecie zbiorowym opracowaniem problematyki wrażliwości nieliniowych konstrukcji na parametry projektowe. Obie te książki znalazły się na listach bestsellerów czołowego światowego wydawnictwa naukowego John Wiley & Sons.

Prof. M. Kleiber był promotorem 17 rozpraw doktorskich. Jest także zaangażowanym dydaktykiem; prowadził zajęcia na wielu uczelniach w kraju i zagranicą. Jest redaktorem naczelnym oraz członkiem kolegiów redakcyjnych wielu prestiżowych wydawnictw naukowych w kraju i zagranicą. Jest członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. W ostatnich latach był bardzo zaangażowany w sprawy uczestnictwa uczonych polskich w programach badawczych Unii Europejskiej. W znaczący sposób przyczyniał się do rozwoju kadry naukowej w Politechnice Lubelskiej oraz jej współpracy naukowej z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki PAN.