Aktualności

Mija 25 lat, odkąd na Politechnice Lubelskiej ruszył kierunek informatyka. Od tego czasu tytuł inżyniera i magistra inżyniera informatyki uzyskało ponad 4600 absolwentów. Wielu z nich dziś stoi za sukcesami lubelskich firm IT.

– Kształcimy w taki sposób, aby nasi absolwenci bardzo dobrze radzili sobie w realnym świecie: w przemyśle, czy w różnego rodzaju projektach, gdzie liczą się konkretne umiejętności i potrzeba prawdziwych fachowców – mówi prof. Paweł Węgierek, dziekan Wydziału Elektrotechniki i Informatyki Politechniki Lubelskiej.

Na rozwój informatyki patrzy z entuzjazmem również biznes.

– Bardzo nam zależy na tym, żeby kierunek informatyka się rozwijał, bo informatyka to dziedzina, która nieustannie się zmienia – mówi Łucja Burek, dyrektor lubelskiego oddziału firmy Comarch. – Zatrudniamy informatyków po Politechnice Lubelskiej. Z ogromną satysfakcją obserwuję ich rozwój w naszej firmie. Widzę, z czym przychodzą do nas na staże, co już potrafią i jak się uczą. A potem, z biegiem lat, jak awansują i rozwijają się.

Wszystko zaczęło się w 1989 roku od specjalności „Projektowanie komputerowe w elektrotechnice”. Potem były kolejne etapy: „Inżynierskie zastosowania informatyki” w 1993 roku, „Informatyka w elektrotechnice” w 1996, studia podyplomowe w 1998, aż wreszcie – w 2000 roku kierunek informatyka w formie pięcioletnich, jednolitych studiów magisterskich. Studia inżynierskie I stopnia ruszyły trzy lata później.

– Od powstania Katedry Informatyki do uruchomienia kierunku informatyka przeszliśmy długą drogę – wspomina prof. Tomasz Zientarski, kierownik Katedry Informatyki.

– Lata 80. to był czas ogromnych przemian, zarówno na Politechnice Lubelskiej, jak i w skali całego kraju. Powoli kończyła się wtedy era dużych maszyn obliczeniowych. Na Politechnice zamknięty został ośrodek obliczeniowy dysponujący Odrą. W dydaktyce i badaniach naukowych pojawiły się mikrokomputery, względnie tanie i łatwiej dostępne – dodaje prof. Marek Miłosz z Katedry Informatyki.

Dziś to zupełnie inna rzeczywistość.

– Na początku uczyliśmy studentów podstaw programowania w językach, takich jak Fortran czy C, najczęściej w środowisku systemu DOS – wspomina prof. Zientarski. – Dziś uczymy programowania na wszystkich popularnych systemach operacyjnych: Windowsie, Linuksie, Androidzie i iOS.

– Kształcenie informatyki opieramy na amerykańskim modelu opracowanym przez Amerykańskie Towarzystwo Maszyn Liczących (Association for Computing Machinery). Ich schemat jest systematycznie aktualizowany, a my wraz z nim zmieniamy naszą dydaktykę – zapewnia prof. Miłosz.

Studia I stopnia obejmują bazowe przedmioty z matematyki, algorytmiki, programowania, inżynierii oprogramowania, baz danych i sieci komputerowych. Dopiero po ich zaliczeniu następuje wybór specjalizacji. Studia II stopnia są bardziej wymagające. Studenci muszą prowadzić badania i publikować ich wyniki w recenzowanych czasopismach lub na konferencjach, by móc się obronić.

Student drugiego roku, Kacper Kot od początku wiedział, że chce studiować właśnie tutaj.

– Podjąłem decyzję mniej więcej między drugą a trzecią klasą liceum. Dziś, po czterech semestrach, nie żałuję – mówi z przekonaniem. – Uważam, że wybór Politechniki Lubelskiej bardzo wpłynął na mój rozwój. Działam w samorządzie studenckim, należę też do koła naukowego.

Kiedyś większość absolwentów wyjeżdżała – dziś wielu zostaje.

– Początkowo niestety produkowaliśmy absolwentów na eksport – mówi prof. Marek Miłosz. – Większość wyjeżdżała do Warszawy, do Wrocławia, nie znajdując pracy u nas. Teraz się to zmieniło. Firmy informatyczne albo pootwierały tutaj swoje oddziały, albo tutaj wyrosły.

– W 2012 roku, wspólnie ze współpracownikami, zainicjowałem powstanie Lubelskiej Wyżyny IT – wspomina dr Mariusz Sagan, dyrektor Wydziału Strategii i Obsługi Inwestorów Urzędu Miasta Lublin. – Udało się wtedy przyciągnąć do Lublina kilkadziesiąt firm informatycznych. To był najtrudniejszy moment. Kluczowym partnerem była wtedy Politechnika Lubelska. Bez niej nie byłoby tego sukcesu.

Pytany o przyszłość, prof. Miłosz odpowiada z uśmiechem: – Liczymy na kolejne owocne lata. Nawet jeśli sztuczna inteligencja nauczy się tworzyć bazy danych, ktoś będzie musiał je utrzymywać. W latach 50. XX wieku wybuchła w Japonii pierwsza rewolucja AI. Na przełomie lat 80. i 90. przyszła druga fala. Tworzyliśmy wtedy systemy eksperckie, systemy wspomagania decyzji, sieci neuronowe. Dziś mamy kolejną, głównie dzięki wzrostowi mocy obliczeniowej. Ale to nie oznacza, że człowiek będzie zbędny.